Bij Kazengula is het 4 landenpunt, waar Zambia, Botswana, Namibie en Zimbabwe bij elkaar komen. Om naar Zambia (vanaf Botswana) te gaan moet je met een pontje. Een gammele boot waar per keer 1 enorme vrachtauto en maximaal 4 auto's op kunnen. De verhalen over kapseizen geloof je ook meteen als je naar de boot en het snelstromende water kijkt. We mogen direct de veerpont op zodra we aan komen rijden, dus voordat we ons erge zorgen konden maken, stonden we al op de boot. Wij mochten als laatste auto op het pont en de Zebra paste er niet helemaal op. Z'n kont stak buiten de boot. Tijdens het erop rijden kraakt en piept alles en de houten planken waar je op moet rijden zien er ietwat verrot uit. Alleen de chauffeur mag in de auto blijven dus ik moest lopend aan boord, dan kan je alle gebreken nog wat beter zien. Zodra Peter aan boord is ging gelukkig de achterklep ietsje omhoog, dat betekende in ieder geval dat de Zebra er niet van die kant af kon glijden. De boot gaat vrij vlot naar de overkant en voordat je het weet ben je al aan de overkant. We hadden gelezen van Sjoerd e.a. over belabberd aanmeren, bij ons ging het allemaal gesmeerd. Ik had nog net genoeg tijd om de camera aan te zetten om te filmen hoe de Zebra van boord komt.
Dan moeten de papieren gedaan worden. Het is aan de Zambiaanse kant wat rommeliger dan aan de Botswana kant, maar alles is binnen een uurtje geregeld. We hadden een paar dagen geleden al een mailtje gestuurd naar de Livingstone Lodge om een manifest (dan hoef je geen visum a la $US 25 p/p te kopen) te regelen. Die konden ze niet vinden maar ze geloofden het wel dat dat manifest ergens moest liggen dus stempelden ze gewoon voor een 30 dagen visum. Ook de carnet was geen ellende. De ferry was nog niet betaald dus Peter dat nog even doen (15 US$ per auto). Niemand heeft naar een bewijsje van betaling gevraagd dus hadden we hoogstwaarschijnlijk zonder betaling weg kunnen komen.
Over de grens linksaf over een schitterende asfaltweg. Bij een politiestop vragen ze heel vriendelijk om een rijbewijs en verder niets. De route naar de Livingstone Lodge was netjes aan ons gemailed met de way-point en een beschrijving, dus we reden er in 1 streep naar toe. Ik was van plan tegen de eigenaar van de Livingstone lodge zeggen "Livingstone I presume", maar toen we hem zagen leek hij zo op een Livingstone dat ik het helemaal vergat te zeggen. Tjitse (de eigenaar), is een Fries die al heel lang in Afrika woont en hij verwelkomt ons heel hartelijk. Omdat er andere campinggasten zijn mogen we op een campingplekje staan met een prive badkamer met riante douche, heet water etc. Wat een luxe!!
Even later maken we kennis met Paul, een Nederlander die voor Tjitse werkt. Hij is de vriend van Olaf (de duitser met wie we in Maun opgetrokken hebben). Binnen no time hebben we een boerenbul een kruising pekinees en een piepklein zwart-wit katje bij ons. Ze mogen niet gevoerd worden maar het katje is een uitzondering. Het katje spint en snort, past in Peter's borstzakje en springt overal op en in. He lekker weer een kat om ons heen.
Gelukkig kunnen ze hier de was doen voor een schappelijk prijsje 1 rand per stuk. Een gezellig en tevens mooie en schone camping. In de bar/restaurant ontmoeten we Andre een ZA dokter die al een paar jaar aan het rondtrekken is. Het is zo gezellig in de bar met Paul en Andre dat we vrij laat (12 uur) op bed lagen.
s' Nachts gaat het onweren en gieten en waar we al een beetje bang voor waren. DE TENT LEKT. En niet zo'n klein beetje ook. Het hele dak liet gewoon water door, en binnen een uur lagen we in een zwembad. Dit was weer eens wat anders dan een waterval in de tent. We hebben zelfs overwogen om in de badkamer te gaan slapen maar dat was ook weer zo'n gedoe. Dus leggen we wat handdoeken neer en gaan toch nog maar proberen wat te slapen, wat overigens niet gelukt is. We lagen zeiknat te stuiteren van kwaadheid in ons tentje.
Het matras en bedspullen in de badkamer gezet (het regende dus buiten drogen ging niet) en naar Livingstone toe om geld te halen. Na het geld halen zien we opeens een zebra in tegeovergestelde richting rijden. Met piepende remmen stoppen beide auto's en wij keren om. We wilden zo graag de zebra ontmoeten dat Peter half op de weg stond om over te steken, dit tot ongenoegen van de zambiaanse taxichauffeurs. Uit de andere zebra sprongen Renate en Paul en het was net alsof we ze al jaren kenden. We kenden we wel via e-mail en een beetje van hun web-site www.gewoongaan.nl, maar we hadden ze nog nooit gesproken.
Zij besluiten om mee te gaan met ons naar de Livingstone Lodge. We hebben heel wat te bepraten en dat doen we dan ook zeer uitgebreid. Gelukkig zijn zij ook gek op dieren en vinden het ook leuk dat we katten en honden rond de auto hebben lopen. Renate en Paul hebben hun hele hebben en houwe verkocht in Nederland en reizen nu zo'n twee jaar door Afrika. We zitten tot 's nachts (onder de luifel want het regent weer eens) alle ervaringen en anecdotes uit te wisselen.
Gelukkig had 's middags de zon nog even geschenen zodat we het matras nog kunnen drogen (het water droop er gewoon uit) en we hebben besloten om de fly-sheet er maar op te zetten en het geklapper van dat ding maar voor lief te nemen.
De tent is vannacht droog gebleven ondanks de vele buien. De fly-sheet helpt dus wel tegen de lekkage maar leuk vinden we het niet. Na het ontbijt komt Paul met wat folders over wat er allemaal te beleven en te doen is in en rond Livingstone. Daar is ook info bij over helicopter vluchten over de Victoria Watervallen bij. Peter wilde altijd al eens in een helicopter vliegen, en wat is nou mooier dan een helicoptervlucht over de VicFalls. Het is absoluut niet goedkoop (160 US$ per 30 minuten) maar af en toe moet je iets geks doen. Paul en Renate willen ook heel graag zo'n vlucht doen en dus wordt er een vlucht geboekt voor 15.00u. Om 15.00u gaat het onweren en regenen dus verwachtten we dat de vlucht niet door zal gaan. Maar gelukkig is het 3 uur afrikaanse tijd dus komen ze pas om 4 uur ons ophalen en toen was het onweer al weer over.
Ik ga absoluut niet mee met zo'n vlucht dus ik kan lekker foto's en video maken vanaf de grond. Ik kan de helicopter over de VicFalls zien vliegen en als ze na de 30 minuten uitstappen kan ik al van een afstandje zien dat ze genoten hebben. Helemaal uitzinnig over de vlucht. Ze zijn eerst over de Falls gevlogen en daarna door de kloof boven de benedenloop van de Zambezi. Alsof ze in een 3D film zaten. Het was duur maar zeer zeker het geld waard.
's Avonds zijn we uitgenodigd om de verjaardag van Olaf z'n vrouw te vieren in de bar van de Livingstone Lodge. Het zou om 4 uur beginnen en om 18.00u komt Olaf ons halen. Dan staan Olaf en z'n vrouw samen met Wayne (een amerikaan die we in Maun hebben leren kennen) en ons in de bar en de rest laat het afweten. We sterven van de honger maar je kan moeilijk al aan de braai beginnen als de rest er nog niet is. Dus wachten maar. Om 20.00u komt de rest van Olaf z'n vrienden en kan iedereen zelf gaan braaien. Uiteraard doet niemand dat dus gaan Wayne en Peter maar beginnen. De zambianen (allemaal zwarten) zaten gewoon te wachten totdat alles voor ze gedaan werd. Zoals gewoonlijk in Afrika waren de blanken aan het werk en de zwarten zaten te wachten totdat ze gevoerd werden. Op een gegeven ogenblik was het zelfs zo erg dat een arrogante trut haar beklag kwam doen dat de maiskolven zwart waren. Dus Peter vertelt haar dat ze het zelf kan doen en dat hij geen personeel is. Is madam beledigt want nu is ze helemaal niets voor niets naar de braai gelopen.
Het is zondag dus even voor 12 uur boodschappen doen bij de Shoprite en dan door naar een andere camping. Vrienden van Renate en Paul komen die dag met Djoser overlandtruck op die camping staan en ze willen hum heel graag ontmoeten. Nou dan gaan wij toch gezellig met ze mee. De Zambezi Waterfront Camping is een typische overlandercamping. Heel veel trucks, heel veel bewaking en heel veel bezopen mensen. Niet ons soort camping al ziet het er wel redelijk uit en is ligt het aan de Zambezi. Jopie en Siep komen met een doos drop en allerlei andere spullen van Paul en Renate dus dat is smullen. De Djoser groep gaat eerst nog even met de boose-cruise (African Queen), voordat ze op visite komen. Het gerstenat had blijkbaar weer rijkelijk gevloeid tijdens de boottrip want Siep en Jopie waren een ietwat aangeschoten toen ze langskwamen. Op dat moment komt een buurman (Michael) even gezellig een praatje maken over onze trip. Hij is wel erg geinteresseerd over wat en hoe we reizen, dus hoor ik niet de andere gesprekken over de Afrika reis die Siep en Jopie van plan zijn om te maken.
Afgedraaid en met pijn in m'n hoofd naar bed. Het is gezellig maar ook erg laat iedere avond en dat trekt bruin niet.
We gaan lekker terug naar de Livingstone Lodge en laten Renate en Paul bij hun vrienden achter. Als we boodschappen willen doen is de stroom er weer eens af in het hele dorp dus is het afrekenen een probleem. Deze electriciteitsproblemen duren nu al een paar dagen dus vlees, melk en kaas is niet te vertrouwen en kopen we dan ook maar niet.
Omdat Peter zo'n dure helicopter vlucht heeft gedaan mag ik souveniers kopen. Nu is er een leuk marktje met souvenierstalletjes en daar gaan we eens rondneuzen. Ze willen allemaal dat je bij hun kraampje komt kijken maar ze vallen je niet lastig doen met z'n allen. Grapjes makend en melig doen we een rondje en we kopen een aantal leuke spullen. Peter had een chiefkoppie gekocht en hij is de hele markt afgeweest op zoek naar een vrouw van de chief. Alle vrouwen die ze aanboden waren of te lelijk, of te groot of niet van dezelfde stam dus we hebben nu een vrijgezelle chief (of hij is weduwnaar).
Als we al in de auto zitten komt een goser ongevraagt de auto wassen. Nou als er iets niet gedaan mag worden is het wel de auto wassen, die moet vuil blijven want anders ziet de auto er te nieuw uit. Okay, hij mag de ramen wassen, met een vies flodderdoekje veegt hij tweemaal over het raam en klaagt over het feit dat we hem dan maar 350 kwacha's geven. Dat is inderdaad geen drol waard, maar het wassen was ook niets waard. Wij zijn wit en hij is zwart en dat is niet eerlijk, dan moet je als witte maar geven. Geven geven geven maar er wat voor doen ho maar.
Terug op de camping blijkt de stroom er weer af te zijn, dus geen licht. Gelukkig heeft de LivLodge een eigen boorhole dus wel water en omdat we een prive badkamer hebben met boiler hebben we wel warm water om te douchen.
Nog steeds geen stroom, dus kan ik nog niet de epilady gebruiken. Ik lijk wel HarigeHarry na zo'n tijd niet kunnen ontharen. Ook kunnen we de computer niet gebruiken en het regent, het wordt weer zo'n nutteloze dag zonder zonnetje. Ik krijg bijna de neiging om een enkeltje te bestellen en naar huis te vliegen. Het is dat het in Nederland nog slechter weer is want anders was ik terug gegaan. Uiteraard komt dit gevoel door de hoofdpijn en rugpijn van afgelopen dagen en dat zal wel weer over gaan als we wat leuks gaan doen.
We zijn nu al een paar dagen op een steenworp afstand van de Victoria Watervallen (we horen ze 's nachts) maar we zijn nog steeds niet wezen kijken. Dus gaan we dat deze dag maar eens doen. Bij de Falls hebben ze ook souvenierstalletjes en we gaan uiteraard daar ook even snuffelen naar mooie dingen. En ja hoor 2 schitterende Zimbabwaanse beelden en nog andere mooie dingen maar die mag ik niet kopen want anders raakt de auto te vol.
De Victoria Watervallen aan de Zambia kant zijn na zoveel regen gigantisch. Het lijkt wel alsof je constant onder een hele harde douche staat. Je kan over een bruggetje naar een nog mooier stukje en het heeft Peter heel wat overredingskunst gekost om mij over die brug boven de afgrond te krijgen. Gelukkig maar want het was zeer zeker de moeite waard. We hebben zelfs foto's gemaakt op een moment dat de spray ietsje wegtrok. Zeik en zeiknat komen we terug en gaan naar de camping om iets droogs aan te trekken. Daar zien we Paul en Renate weer die ook weer terug zijn bij de Livingstone Lodge.
We zijn nu pleegouders van het zwart/witte poesje, maar die heeft haar broertje meegenomen en na 1 dag zelfs een miezertje zusje. Uiteraard worden die allemaal gevoerd en het miezertje voeren we zelfs ieder half uur. Niet dat we erop rekenen dat het katje het overleeft, maar we proberen het toch.
Regen regen regen, we hebben besloten om met Renate en Paul samen Zambia te doen, maar we moeten eerst nog de upload doen, en wat spullen aanschaffen voordat we gaan. Wat we ook proberen, internetten gaat niet want de stroom valt iedere keer uit. We kunnen nog net wat mails lezen en that's it. We krijgen ook een paar minder leuke berichten en dan voel je weer goed hoe ver je weg bent en dat je bijna niets kan doen vanaf zo'n afstand.
Peter, Paul en Renate krijgen nog een gratis doktersconsult van Andre. Peter en Paul krijgen allebei een vitamine B12 injectie en de huiduitslag van Renate is onderzocht en niet ernstig bevonden (gelukkig geen Putsi-Fly).
We vertrekken in de ochtend richting Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Daar aangekomen wijzen Paul en Renate ons de weg naar Pioneer Camp, een mooi plekje buiten de stad. Wel een heel slechte piste er naartoe, maar da's niet zo erg. We zetten er de tent op en genieten van een mager zonnetje.
We gaan Lusaka in om te internetten. Vlakbij is een prachtige nieuwe shoppingmall met daarin een internetcafe met een supersnelle verbinding. Helaas konden we niet de laptop aansluiten, maar met webmail lukt het ook. En met de snelle verbinding is het uploaden van de website-update ook zo klaar. Alleen het bericht over de gezondheid van Heleen is niet zo mooi. Heleen is een goede vriendin en zo ongeveer de trouwste bezoeker van onze website. We maken ons zorgen over wat de toekomst gaat brengen, dus besluiten we dat Nicoline haar gaat opzoeken in het Belgische Wuustwezel. Soms kun je zo'n afstand niet overbruggen met alleen maar email.......
Dus gaan we op jacht naar een goedkoop ticket. British airways, Kenia Airways, South-African Airways, Lufthansa, we kunnen kiezen! BA geeft ons een prijs op die wel goed klinkt, maar we willen nog even prijzen vergelijken. Blijkt dat ze de goedkoopste waren, dus gaan we het ticket bestellen. Blijkt dat die muts een prijs opgegeven heeft uit een ander seizoen. Wordt het 200 dollar duurder! Nou mooi niet, we gaan wel naar Kenia Airways, die zijn dan de goedkoopste.
Ik (Peter) parkeer de auto in het centrum van Lusaka en Nicoline gaat het kantoor van Kenia Airways in om de ticket te regelen. 1 April is de eerstvolgende vlucht, dus dat gaat niemand geloven, als we mailen dat ze naar Nederland komt! Ik blijf alleen bij de auto om de spullen te bewaken. Na een tijdje wachten spring er een zwarte achter op de auto. Ik stap uit, doet de portier op slot en ga kijken wat er aan de hand is. De baviaan loopt al weer verder. Ik v ertrouw het niet helemaal en ga op een meter of vijf van de auto staan om hem beter rondom in de gaten te houden. Een minuut of tien later komen er twee andere eikels aan die tegen me beginnen te lullen over m'n reserveband. Heel even ben ik afgeleid en op dat moment slaan ze toe. In twee seconde is de auto opengebroken en m'n portemonai gejat. Die lag namelijk in de auto tussen de stoelen verstopt, want uit je broekzak wordt ie gerold, zeggen ze. Geld weg, creditcards en bankpassen en m'n rijbewijs! Ik kijk om me heen en ik zie de dader wegrennen. Snel weer de deur op slot en er achteraan! Helaas kon ik er niet te ver achteraan, want dan staat de auto onbewaakt en doen ze het nog eens over. Ik moet dus terug, maar dankzij hulp van omstanders wordt de dader toch gepakt. Ze brengen hem naar mij toe, maar de portemonai is weg. Aan z'n maatjes gegeven en die zijn er vandoor. Dan maar met hem naar het bureau. Nou dat heeft ie geweten. Als ik heb uitgelegd wat er is gebeurd, wordt ie volledig in elkaar gerost. De agenten schreeuwen tegen hem en slaan vol op z'n oren en gezicht. Uiteindelijk geeft ie toe dat ie het gedaan heeft. Dus wordt ie nog meer geslagen. Dan zeg ik tegen de agenten om op te houden. Ik geef hem nog een kans om de portemonai terug te bezorgen. En anders mogen de agenten hem hebben. Nou, dat was een goed voorstel. Hij heeft de agenten het adres gegeven van z'n maatjes en daar zouden ze gaan kijken. Voor de zekerheid hebben we alle passen geblokkeerd en contact opgenomen met de ambassade over m'n rijbewijs. Helaas kunnen die niks voor je doen. Een nieuw rijbewijs kun je alleen persoonlijk in Nederland aanvragen. Dan maar hopen dat de politie de andere daders en m'n portemonai weet te vinden.
Nicoline heeft haar ticket en we pakken van alles in wat ze meeneemt naar Nederland. De halve auto ligt vol met souveniers en die gaan allemaal mee. Kunnen we er nog meer kopen! Paul en Renate lenen een paar tassen aan ons uit om alles mee te sjouwen.
1 April en Nicoline stapt op het vliegtuig naar Nederland. Helaas mag niet alles mee, want het is te zwaar. Met wat handig herpakken in de handbagage lukt het om het meeste toch mee te nemen. Om een uur of twaalf vertrekt ze om met een tussenstop in Nairobi op 2 april aan te komen op schiphol. We zwaaien haar uit en dan ben ik alleen. Samen met Paul en Renate, maar toch.
Ik rij nog even langs de politie om te vragen of ze al iets weten. Helaas niet, maar ze zijn wel in het huis geweest waar de daders verblijven. Ze gaan de komende dagen een aantal keren kijken of er al iemand aanwezig is.
Paul heeft een probleem met z'n vering. De voorveren zijn doorgezakt, waardor er nog maar een veerweg van 5 centimeter over is. Dat gaan we proberen te maken. We demonteren de veerbladen en gaan naar een verenboer in de stad. Die kan ze voor 20 Euro 'resetten'. Ze worden verwarmd, teruggebogen, en opnieuw in elkaar gezet. Twee uur later zijn ze klaar en schroeven we ze er weer onder. Het ziet er goed uit. De auto is een stuk hoger geworden en de veerweg is weer normaal. Nu maar zien hoe lang het houdt.
Later op de dag wederom bij de politie geweest. Die hebben uitgevonden dat de daders zijn verhuisd. Ook in de andere woning hebben ze niks gevonden. Ik loof een beloning van 20 dollar uit voor degene die ervoor zorgt dat m'n spullenb terug komen. Dat spreekt hun wel aan en ze beloven nog harder aan de zaak te werken.
Inmiddels is Nioline aangekomen in Nederland en met Roel en Heleen naar Wuustwezel gereden. Het is een moeilijk weerzien. Ik ga, samen met Paul en Renate een paar dagen de bush in. Nicoline komt over een week pas terug en wij hebben het buikje vol van Lusaka. We rijden richting Kabwe, waar we een piste opgaan richting Lunsemfwa. Na 40 kilometer hobbelpiste komen we bij een rivier aan, waarover een brug had moeten zijn. Helaas was een groot stuk uit de brug weggeslagen tijdens de zware regens van de afgelopen tijd, dus loopt de weg hier dood. Ook een detour loopt uit op een ingestorte brug, dus we moeten terug. Eenmaal terug in Kabwe is het al laat in de middag en zoeken we daar een plekje om te overnachten. 'Gum tree Guesthouse' wijst een bord langs de weg aan en we rijden een zandweg in. Een zwarte vrouw verteld dat de eigenaar er niet is, maar dat we op een grasveldje naast de guesthouse kunnen gaan staan. Daar overnachten we.
Het was een heldere nacht geweest met een prachtige volle maan. Maar erg koud, als je alleen in je tentje ligt met niemand om tegen aan te kruipen. Maar met het ochtendzonnetje warm ik snel weer op en tijdens het ontbijt komt de eigenaar ons begroeten. Blijkt het guesthouse helemaal geen camping te zijn! Maar het was verder geen probleem en we mogen, zonder te hoeven betalen, gebruik maken van zijn douche en toilet-ruimte. Dan gaan we op zoek naar de juiste piste richting Lunsemfwa. Het is een mooie rit, dwars door kleine dorpjes en landbouwgebieden. Weinig dieren te zien, maar wel mooie landschappen.
Bij Lunsemfwa hebben we een stuwmeer bezocht. Renate en Paul namen twee lifters mee en die bleken daar te werken.
Die hebben ons een leuke rondleiding gegeven. Mocht eigenlijk niet, want dat moet je van tevoren in Kabwe reserveren. Leuk resultaat van een lift geven! Na het stuwmeer hebben we gezocht naar de Lunsemfwa watervallen. Die blijken niet
echt te bestaan. Er is daar alleen maar de waterkrachtcentrale die bij dat stuwmeer hoort.Toen we vroegen naar waar we konden overnachten, heeft het hoofd van de bewaking van die centrale ons naar een meertje gebracht. Een prachtig doodlopend weggetje, waar we op twee meter van het water staan geparkeerd. Lekker gekookt. Met z�n drieen
hebben we een kilo fillet steak op. Heerlijk. En de zonsondergang was er prachtig.
Na een relaxed ontbijtje aan het water rijden we weer de piste op richting Mkushi Boma. Verschillende mensen hadden ons een heel moeilijke piste belooft, maar daar zien we niet veel van. We krijgen een paar fikse regenbuien op onze kop, maar het verminderde alleen het opwaaien van stof. Geen modderworstelen, blubberglijden en waterbalet. En de steile hellingen die ze belooft hadden, die waren er niet.
Bij Mkushi Boma komen we weer op het asfalt uit en na een paar kilometer zien we camping Forest Inn. Mooie camping in, jawel, een bos. Van daaruit kunnen we morgen doorrijden naar Kabwe en dan richting het westen nog een piste nemen. Onderweg rijden we dan nog door Kapiri Mposhi, maar volgens de Bradt-gids 'It is not a place to stay, unless you have to".
Op weg richting Kabwe. Als snel zijn we in Kapiri mPoshi en daar is een politie-controle. Zo zijn er velen, dus niks nieuws. Behalve dan dat deze m'n paspoort wilde zien. Ze begon druk te bladeren en vertelde me toen de auto te parkeren langs de kant van de weg. Blijkt m'n visum niet meer geldig te zijn! 'U verblijft illegaal in Zambia en daar krijgt u een dikke boete voor". Bij het binnenkomen in Zambia had ik gevraagd om een 30-dagen visum. Heeft die krotenkoker er een 7 dagen visum in gestempeld. Maar omdat ze dat er in een onleesbaar handschrift op krabbelen, kon ik dat niet lezen. Zit ik met de gebakken peren.
Om een lang verhaal kort te maken, ik had de keuze: 3 miljoen Kwacha betalen (= 530 Euro) of de gevangenis in. En dat voor een fout van een douanebeambte. Dus ik zei: op naar de gevangenis! Of ze moesten de grote baas maar bellen. Dat deden ze en na een uur of twee wachten arriveerde hij. Nadat ik het hele verhaal had uitgelegd, inclusief natuurlijk het verhaal over de beroving in Lusaka, moest hij op zijn beurt weer bellen met zijn baas. Dat duurde weer een half uurtje en toen kwam het goede nieuws. Hij was het er mee eens dat ik het niet had kunnen lezen en dus was ik onschuldig. Het paspoort werd opnieuw gestempeld en nu leesbaar beschreven. Tot 18 april ben ik legaal in Zambia. Hoera!
Op naar abwe, waar we nog een uitnodiging hadden openstaan. In Livingstone hadden we de Zambiaanse minister van gezondheid en welzijn ontwoet en die heeft ook een lodge in Kabwe. En daar waren we van harte welkom. Nou, dat klopte. Hoewel ze er niet konden begrijpen dat we op de auto wilden gaan slapen, in plaats van in een kamer. We mochten er gratis overnachten, zelfs toen ik met onze (te) hoge auto de telefoonkabel richting de apartementen naar beneden haalde. Lekker gegeten in het restaurant en toen om elf uur eindelijk de muziek van de bar wat zachter ging, konden we gaan slapen.
De piste ten westen van Kabwe laten we voor wat het is. Ik wilde graag terug naar Lusaka om daar wat dingen te regelen. Allereerst natuurlijk de politie, maar ook wat aan de auto veranderen. Tegen het middaguur zijn we weer terug bij Cha Cha Cha backpackers lodge. Als eerste bel ik de politie op en die had goed nieuws. Al m'n spullen waren teruggevonden, behalve het geld! Geweldig. Om 18:00 uur kon ik het komen ophalen. Afwachten dus wat ze werkelijk hebben gevonden. Tot die tijd boodschappen doen, internetten, en wat nutteloos tijdv erspillen met een spelletje Spider solitaire op de laptop.
Als ik om half zes bij het politiebureautje aankom, moet ik eerst wat geld geven om de spullen op te halen bij een andere agent. Die wil de beloning niet mislopen kennelijk. Dan krijg ik alles terug. Rijbewijs, kaartjes, bonnetjes, zelfs de freebees-kaart van de BP zit er bij. Helaas dus geen geld en later zie ik ook dat de Visa-kaart van Nicoline niet is teruggevonden. Nou ja, die is geblokkeerd en nu Nicoline in Nederland is, kan ze gelijke en nieuwe meenemen. Een gelukje bij een ongeluk zullen we maar denken.
's-Avonds leggen Paul en Renate mij het kaarspelletje Boerenbridge uit. Onder het genot van een biertje (en Paul een Fusion Ice) worden ze flink ingemaakt. Beginnersgeluk.
Met Paul rij ik de stad in. Hij laat z'n Hilux doorsmeren bij de Toyotagarage. Kan ik gelijk even geld wisselen en wat onderdelen voor de auto kopen. Er was water in de diffs en in de transferbox gekomen en dat kun je voorkomen door de breathers te verlengen naar onder de motorkap. Slang gekocht en nog geprobeerd wat koppelstukjes te vinden, maar tevergeefs. Die heb ik zelf maar gefabriceerd van een stukje pijp wat ik nog in de auto had liggen. De rest van de dag doorgebracht met wat mailen, wassen en opruimen. Nicoline komt al bijna weer terug en dan moet alles er weer tiptop bij staan, natuurlijk.
Paul en Renate willen revanche voor de afdoging die ze gisteren avond hadden gehad. Het 'beginnersgeluk' had mij nog niet verlaten, dus was het resultaat vergelijkbaar met de dag ervoor: afgedroogd! Morgen maar weer proberen?
Renate gaat met Paul naar een chineese tandarts. Een stukje billtong wat ze van mij had gekregen was te veel voor haar brug. Die was eruit gesprongen en ze heeft nu een heel lief glimlachje.
Vandaag is de dag van de hereniging. Het vliegtuig uit Amsterdam landt, na een vlucht vol met turbulentie, om 6 uur 's ochtends in Nairobie. Nu nog een paar uurtjes op een klein klote krukje zittend, wachten op de vlucht naar Lusaka. Ik wordt steeds meer een Afrikaan. Met m'n tassen op het tafeltje en m'n hoofd op de tassen, slapend de tijd doorbrengend. Ik ben gesloopt, een paar dagen niet tot nauwelijks geslapen en dan een klote vlucht naar Nairobie en nu 4 uur wachten.
Als we eindelijk mogen boarden vergeet ik m'n fleece deken. Weer door de controle en weer gefouilleerd, maar dan eindelijk kunnen we vliegen.
Het regent in Nairobie als we vertrekken en dus is er niets te zien van de Kilimanjaro. Ik hoop dat het in Lusaka beter is qua weer. Op het puntje van m'n stoel zittend, landen we in Lusaka en ik zie Peter al op het terras staan. Dansend door de paspoortcontrole, waarbij ik niet extra hoefde te betalen om m'n visum te verlengen. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de tassen met alle "goodies" op de band kwamen. Als ik dan eindelijk door de douane ben is het weer goed. Wat kan je elkaar toch missen al is het maar voor een weekje. Na zoveel maanden 24 uur bij elkaar te zijn is het vreemd om meer dan een week elkaar niet te zien. Het was ook heel leuk om Paul en Renate weer te zien. Ondanks dat we nog niet zo lang met elkaar reizen is het net alsof we elkaar al jaren kennen.
Omdat alle visa verlengt moeten worden, voordat we verder door Zambia kunnen reizen, proberen we het op het vliegveld te doen. Helaas kan het hier niet en we zijn gedwongen om dinsdag in de stad naar de immigratie te gaan. Het is Paasweekend dus zijn ze maandag gesloten. We gaan naar Chachacha camping waar ik eerst ga slapen want m'n ogen vallen dicht. 's Avonds lekker iets gegeten dat op spinazie leek met een heerlijk stuk filletsteak.
Pasen en we hebben een zeer uitgebreid paasontbijt met alle lekkere dingen die ik uit Nederland heb meegenomen. Kaas, paaseitjes, chocolade hagelslag, drop, grilworst etc etc. Verder beide dagen niets anders gedaan dan lekker luieren en praatje maken met Anita en Johan (een Belgisch overland stel in een landcruiser) en Loes en Matthieu (een stel uit Hllegom etc. We hebben geen zin om te koken dus gaan we met z'n zessen uit eten bij een pizzeria. Onze tent staat opengeklapt dus gaan we, met gevaar voor eigen leven, met de taxi naar het restaurant. Het was gelukkig maar een piepklein stukje want ik voel me niet lekker in zo'n gammelle taxi, in het donker en dan een snelweg overstekend. De ober van de pizzeria begreep, zoals gewoonlijk in Afrika, het niet helemaal, dus hebben we zelf maar de bestelling opgeschreven. Lekker gezellig in het neonlicht naast een benzinestation Loes en Matthieu wat vertelt over onze belevenissen in Afrika. Vlgs Loes klinkt het allemaal alsof we moppen zitten te vertellen. Peter, Loes, Mathieu, Renate en Paul gaan boerenbridgen en ik ga lekker liggen lezen. Overigens heeft Loes het eerste spelletje en Matthieu het tweede spelletje kaarten gewonnen.
We hebben besloten om naar de chimpansees in Chingola te gaan. Niet via de asfaltwegen maar lekker over de pistes door het Kafue park. Dus eerst even boodschappen doen want je weet maar nooit hoe lang we over deze route gaan doen!!!!
Nog even (ja echt even) de visa verlengen in de stad. Het verlengen duurde in totaal maar 5 minuten voor 4 visa. Omdat mijn paspoort net afgestempeld was verwachtte ik eigenlijk dat daar geen verlenging voor nodig was. Maar ook bij het vleigveld hebben ze een foutje gemaakt. Dag van binnekomst was hetzelfde als de dag dat ik Zambia zou verlaten. Zou ik bijna hetzelfde probleem kunnen krijgen als Peter met zijn visum. Soms vraag je je wel eens af of er ook wel iets gewoon goed gedaan kan worden.
We gaan op de GPS op zoek naar de weg naar Mumbwa want verkeersborden kennen ze hier niet. Na eerst een stukje fout gereden te hebben zijn we eindelijk weg uit Lusaka. Meteen veranderd het straatbeeld, fietsers en mensen lopend langs 's Herens wegen. Tijdens de lunck kopen we nog wat Zambiaanse groente van een boertje. We hebben geen idee wat het is (reep of zoiets) en hoe we het moeten bereiden.
Bij Mumbwa rechtsaf van het asfalt af, het wordt nu echt landelijk qua omgevening. In Midden in Mumbwa wijst de GPS dat we linksaf moeten, een onooglijk paadje, dat er helemaal niet uitziet als de weg naar Kafue, maar meer als de route naar de achterbuurt. Maar we blijken toch goed te rijden. Als we de weg richting Kaindu opdraaien roept een ouder echtpaar of ze mee kunne rijden. Bij ons kan dat niet maar bij Paul en Renate kunnen ze achter op de bak. De weg is redelijk goed met hier en daar wat gaten, wel een lekker gevoel weer in het land te rijden over pistes i.p.v. al die asfaltwegen. Na zo'n 30 km gaan de lifters er weer vanaf, ze zijn op weg naar de Kafue rivier om te vissen. Ze moeten nog minimaal 10 km lopen om daar te komen. Normaal lopen ze de 40 km en ze zijn ook gelukkig met de lift. Helaas vragen ze toch weer om geld, ondanks dat ze gratis meegereden zijn. We zijn en blijven muzungu's (blanken) die rijk zjn en maar moeten geven want zij zijn arm. We worden nog gewaarschuwd dat op de route die we nemen erg veel olifanten kunnen zijn.
Het is al wat later in de middag dus besluiten we om maar niet tever richting de olifanten te rijden om te bushcampen. Dus we rijden het eerste de beste paadje in dat we zie. Het is allemaal erg dicht begroeit en bij het eerste open plekje besluiten we om ons kamp op te zetten. We wilden ook niet veel verder rijden want verderop zagen we wat hutten en we wilden niet in een dorpje staan. Tot nu toe hebben we altijd gereisd met overlanders die allerlei braai (bbq) spullen bij zich hadden, maar zowel Paul en renate als wij zijn niet echt braaiachtig ingericht. Dus op z'n McGivers hebben we een bbq van tentharingen en tentstokken gebouwd. Werkte perfect!!. Een meisje met 3 kindertjes passert ons vlak voor het donker, het hutje dat we in de verte zagen woont haar vader. Zij zal het wel aan haar vader doorgeven dat we hier staan te kamperen, en ja hoor na verloop van tijd komt er een oude man met z'n vrouw eens even poolshoogte nemen wie er op zijn land staan. We kregen toestemming om daar te kamperen en hij wenste ons een goede reis.
Het braaien in de bush is altijd 10 keer luiker dan ergens op een camping en laat staan ergens in de stad. De sterrenhemel is weer eens schitterend met het melkwegstelsel en honderdduizende sterren. Het is helaas wel erg koud die nacht. Dat kunnen wij weten want we moesten er 's nachts een paar keer uit om te plassen.
Voordat we verder rijden naar Kafue Nat Park gaan we nog even gedag zeggen tegen de baas van het dorpje. Kunnen we ook nog wat van onze weggeefspullen geven als dank voor het mogen kamperen. Het "meisje" met de 3 kinderen, dat ons gisteren passeerde, bleek de moeder te zijn van de 3 kinderen en niet haar broertjes en zusjes. Ze zijn zo blij met de kinderkleertjes (vooral het jasje want het is nogal koud) dat ze ons een hele schaal quaves aanbieden.
Bij de Kafue gate hoefden we niet te betalen omdat we alleen erdoor heen rijden om naar Kasempe te komen. De weg is hard en redelijk, soms een beetje scheef vanwege de vele regens van afgelopen tijd maar verder lekker begaanbaar. Opeens ziiteen er een paar vliegen in de auto met vleugeltjes over elkaar heen gevouwen (als een schaar). Hier hebben ze ons voor gewaarschuwd, tsee-tsee vliegen. Deze vliegen zuigen bloed en kunnen de slaapziekte veroorzaken. Niet alleen dat maar de steken zij ook pinlijk. Tsee-tsee komen om bewegende en/of donkere dingen af. Nou een auto is duidelijk een zeer aantrekkelijk bewegend voorwerp want binnen no-time zitten er honderden van die vliegen op de auto. Dus moeten we rijden met de ramen potdicht. Hadden we nu maar een auto met airco gehad (geintje) want het is bloedheet met de ramen dicht. Bij Paul en Renate is het zelfs nog erger want die hebben in hun Hilux maar een heel klein cabinetje en hun ramen beslaan al gauw. Kafue is een mooi park maar die tsee-tsee vliegen zijn een ramp, ze vallen echt de auto aan en je hoort ze de hele tijd verwoest tegen de ramen aan vliegen, proberen om bij je te komen. Dan komen we bij het eerste pontje aan over de Kafue rivier (Lubungu). We blijven in de auto zitten vanwege de vliegen, maar als de auto een tijdje stilstaat verdwijnen de tsee-tsee en kunnen we uitstappen. Het pontje wordt met de hand over het water getrokken. Aan een lange stalen kabel met houten klossen aan de kabel. Als Peter als eerste het pontje oprijdt komt de achterkant van het pont helemaal omhoog, dus moet hij een tikkie terug want anders kan Paul er niet op komen. De auto's passen er precies op en binnen een paar minuten zijn we over de rivier. Daar lunchen we even voordat we verder rijden. Vanaf dit punt houdt de weg op en zijn we weer opgeven door horden tsee-tsee vliegen die de auto aanvallen. Het is alleen nog maar een track en nog een slechte ook. Het gras staat zo'n 1-2 meter hoog waardoor je bijna niet kan zien waar je moet rijden en daarbij komt nog dat de tracks vaak half weggespoeld zijn door de regen. Dit heeft tot gevolg dat je nogal schuin over sommige stukken moet rijden. Nou vinden zowel Peter als ik het nogal eng om zo heel schuin te gaan dus dat is iedere keer weer een beproeving. Ook liggen er bomen over de weg, soms kan je erom heen maar af en toe moeten de takken en bomen omgekapt of weggelegd worden. Dan staan we opeens voor een "bruggetje", 3 verrotte boomstammetjes, waar de auto's absoluut niet overheen kunnen. Gelukkig is het naast het bruggetje niet te moerassig en kunnen we toch verder rijden. De tracks worden alsmaar slechter en het wordt ook steeds warmer in de auto. Opeens stopt Paul en meldt via de walkie-talkie dat z'n auto wel hele rare geluiden maakt. Hij moet dus uit de auto om te zien wat er aan de hand is. Nou dat is niet leuk met al die aanvallende tsee-tsee's. Paul mept met een vliegemepper om zich heen terwijl hij onder de auto kijkt. Gelukkig bleek het alleen een tak te zijn die vast zat onder de auto en klem zat tussen z'n handrem kabel. Dus wordt de tak verwijderd en kunnen we doorrijden. Maar met het uit en instappen zijn er heel veel van die stekers in de auto gekomen en die moeten eerst om zeep geholpen worden. Gewone vliegen mep je in 1 keer dood, nou tsee-tsee vliegen niet. Die hebben een sterk pantser om zich heen en die heb je niet zo snel doodgemept. We zien Paul en Renate dan ook wild om zich heen meppend in de auto zitten. Een paar km verder stopt Paul weer, de auto maakt nu zo'n scherp geluid dat hij niet verder durft te rijden. We wachten een paar minuten zodat de vliegen weggaan. Er gaan er wel een groot aantal maar het mereldeel blijft gewoon wachten totdat je uitstapt en je aan te vallen zodra je je neus buiten de deur steekt.
Afgaand op het geluid denken Peter en Paul dat het waarschijnlijk de propshaft is die kapot is, dus moet die er onder uit. Gelukkig kan je dan nog wel rijden al is het dan wel voorwielaandrijving geworden (wat weer niet lekker is op pistes). Maar zo verder rijden gaat ook niet. Paul en Peter gaan dus onder de auto (het lijkt wel alsof we weer met een Landrover rijden) en halen eerst het rechterachterwiel eraf en verwijderen de propshaft. Gelukkig prikken de tsee-tsee's niet zo pijnlijk als dat ze vertelt hebben. En daarbij zorg je dat je je hele lijf zoveel mogelijk bedekt (ook al is dat zeer warm). Terwijl de mannen sleutelen meppen Renate en ik zoveel mogelijk de vliegen weg. Het is van pont tot pont 95 km en met een snelheid van 10 tot maximaal 20 km/uur en met het sleutelen erbij betekent het dat we door moeten rijden om nog voor 18.00 bij het tweede pontje te zijn. De zon staat laag waardoor we verblind worden. Dit met de hoge grassen en bijna onzichtbare tracks maakt het rijden niet echt gemakkelijk. Opeens zien we een groot gat aan de linkerkant, maar het is al te laat. WE ZAKKEN WEG!!!. Peter geeft nog gas waardoor de voorwielen nog uit het gat komen maar de achterkant lukt niet meer. WE VALLEN OM!!! De auto valt naar opzij, en we kunnen niet zien hoe erg het is. Peter wil uitstappen maar ik gil dat hij als tegengewicht moet blijven zitten want anders vallen we nog meer om. Gelukkig springt Paul, ondanks de aanvallende tsee-tsee vliegen, uit de auto en ziet dat we niet verder om kunnen vallen. We voelen de auto wel wat verder in het gat zakken, dus is het belangrijk dat we zo snel mogelijk uit het gat getrokken worden. We hebben geluk dat Paul langs de auto kan rijden want de auto achteruit uit het gat trekken is onmogelijk. Peter gaat ook uit de auto, en voor hem in de plaats komen er vele tsee-tsee vliegen in de auto. Ik bedek zo snel mogelijk m'n voeten en trek een trui aan voordat ik ga meppen om zoveel mogelijk van die krengen te doden. Tsee-tsee zijn taai, maar ik ben zo kwaad dat met iedere mep er wel een dooie vlieg is. Ik probeer de situatie te filmen maar dan komt Peter terug om de sleepkabel te halen en weer allemaal vliegen binnen en vergeet ik dat ik aan het filmen ben. We hebben het stukje film nog niet gezien maar het zal wel op een "De leukste thuis" situatie lijken met angstige geluiden en rommelige beelden. Buiten hebben Paul en Peter het ook heel slecht, want nu kunnen we niet even wachten totdat de vliegen wat weg zijn. Dus vallen ze massaal aan en steken overal waar ze kunnen. Binnen een paar minuten is de sleepkabel vast gemaakt en kunnen Paul en Renate ons eruit trekken.
Wat bleek nu achteraf, we reden over een half ingestorte bruggetje maar hebben dat nooit gezien vanwege het hoge gras. Nog een geluk dat in ieder geval de voorwielen uit het gat waren want anders waren we waarschijnlijk helemaal in het gat gevallen (op z'n kant). Helaas hebben we geen foto's kunnen maken van de hele situatie. Dan vervolgen we de trip maar dan met Paul voorop want wij hebben de schrik in onze benen. Het wordt ook steeds donkerder en de weg is af en toe drassig en zeer schuin (naar mijn gevoel). Ik ben zelfs zo bang dat ik uitstap ondanks de tsee-tsee. Dus besluiten we maar om in Kafue te blijven kamperen. We wachten in de auto's totdat het donker wordt, in de hoop dat de tsee-tsee gaan slapen. Helaas zijn er blijkbaar ook nachtbrakende vliegen want er blijven er toch nog een aantal actief. Zo goed en zo kwaad hebben we een kampvuurtje gemaakt en gekookt. Douchen doen we later wel weer een keer. Gestrand in het zicht van de haven (10 km voor de pont).
We hebben de wekker op 5 uur gezet zodat we nog kunnen ontbijten voordat alle tsee-tsee weer wakker worden. Na het ontbijt moeten we het maar eens gaan proberen om de weg naar het pontje te vinden. Paul voorop, maar na een paar honderd meter (met weer zo schuin en drassig) kan ook hij het pad niet meer vinden. We draaien, zo goed en zo kwaad als het kan, om, om een ander weggetje te nemen. Helaas loopt dat ook "dood" in een drassig grasland. Het moet dus wel de route zijn die we eerst namen. Eerst nog even op de computer kijken waar we eigenlijk zijn. Op de Garmin WorldMap zien we dat we hier een riviertje over moeten. Peter en Paul gaan eerst maar de weg lopend verkennen (met bergschoenen aan tegen de slangen)om te zien of het niet nog erger wordt qua drassigheid en of er wel een track is. Opgelucht komen ze terug, er is een track te zien en er ligt een bruggetje. We kunnen verder, de laatste 10 km. Niet dat de track er gemakkelijker op werd want er lagen bomen over de weg zonder dat er een d-tour was. Dus uit de auto en zelf een weg kappen door de bossen. En dat met honderden tsee-tsee vleigen. Opeens houdt de weg op en staan we midden in een dorpje. Opgelucht dat we het gehaald hebben stoppen we even en vermaken de kinderen met het maken van een video waar bij we het schermpje omdraaien zodat ze zichzelf kunnen zien.
We gaan weer op een pontje en aan de overkant gaan we eerst even wat eten. Ook was het hard nodig dat we de auto's ontdoen van alle graszaden die voor/achter en onder de gril verzameld zijn. Dit is een heel karwei want zelfs de afwateringskanalen zitten vol. Eindelijk zijn we weer op pad richting Kasempa als we opeens een oliegeur ruiken. We roepn Paul op en die ruikt ook olie. Paul stopt en kijkt onder de auto. Als hij Didi had geheten dan had hij waarschijnlijk een paar keer scheise geroepen want onder de auto ligt allemaal olie. Z'n oliekering van het rechterachterwiel is eruit gevlogen. Z'n lager is kapot en het resultaat is dat we absoluut niet verder kunnen rijden.
Serieuse bushmechanics gaan aan het werk en Paul en Peter proberen (ja proberen) het rechterachterlager te verwijderen. Alle bouten zijn volledig vastgeroest (de auto is jaren op strand gebruikt) en daarbij ook nog allemaal een andere maat. Om de boel toch lost te krijgen gaan er wat ring en dopsleutels aan gort (blijkbaar niet de Duitse kwaliteit die we hadden verwacht). Na uren bikken met een houtbeitel en zagen is het wiel eraf en het lager los. Het lager is helemaal aan gruis. Het is dan al te laat om naar Kasempa te rijden voor nieuwe onderdelen dus overnachten we noodgedwongen op de track van Kafue naar Kasempa.
Het is minimaal 60 km naar Kasempa en dat over een slechte track dus staan we om 5 uur op. Op het moment dat we opstaan gaan het eerst zachtjes regenen maar binnen een paar minuten gaat het storten van de regen. Het pad is is no-time 1 grote modderboel. Glibberent en glijdend gaan Peter en Paul op pad op zoek naar onderdelen. We hopen dat er wat in kasempa te krijgen is maar er is een grote kans dat ze verder moeten naar Solwesi (nog een 160 km verder) en als het helemaal tegen zit moeten ze misschien wel doorrijden naar Ch ingola of Ndola. Renate en ik bereiden ons er alvast maar op voor dat we tenminste 1 nacht zonder de mannen moeten doen en misschien zelfs nog langer.
Maar eerst maken we ons bezorgt over de glibbertrack die ze moeten rijden in de regen. We gaan gezellig in de Hilux zitten kletsen totdat de regen een beetje ophoudt. Na een uurtje kunnen we de stoeltjes buiten zetten en wachten. Om de tijd te doden lezen, kletsen en typen we wat. Renate maakt een paar keer eten en we filosoferen over waar de mannen nu kunnen zijn. De hele dag komen er fietsers voorbij die allemaal een praatje maken. 1 biedt zelfs aan om hulp te halen in 1 van de dorpjes. We leggen uit dat onze echtgenoten al hulp aan het halen zijn want we willen geen hele dorpen om ons heen hebben. We hadden voordat we aan de Kafue trip begonnen een aantal quaves gekregen, die hebben we aan alle voorbijgangers uitgedeeld. De Zambianen eten deze vrucht met schil en al. Staan we daar 2 eenzame vrouwen met een auto op de krik, 1 wiel eraf in het midden van de \ bush. We houden best wel van een beetje avontuur maar dit is toch allemaal wel een beetje veel van het goede.
We proberen nog een fikkie te stoken met de Prive en Story (van Renate), maar zelfs de vlammen lusten die bladen niet echt want wat we ook proberen het wil niet fikken. 's Middags regent het af en toe weer en we hebben honderden wespen rond en zelfs in de achterklep van de Hilux (auto). We plakken alle gaatjes dicht in de achterklep want het lijkt erop dat de wespen een nestje aan het bouwen zijn. De hele dag wachten op een berichtje via de satelliettelefoon maar niets. Dan maar proberen om zelf te bellen, maar dan krijgen we iedere keer dat de telefoon die we proberen te bellen niet aan staat. Dit kan betekenen dat ze in Kasempa zijn waar geen ontvangst is of dat ze al onderweg zijn terug naar ons toe. Vanaf 8 uur 's avonds probeer ik maar niet meer te bellen, want als ze in Solwesi te berijken zijn dan komen ze toch niet meer en anders zijn ze al onderweg. Het wordt langszamerhand al wat donkerder en Renate is heel bang in het donker, dus is het zaak om haar een beetje af te lijden. Dus maar kletsen over allerlei onderwerpen zoals, sex etc met op de achtergrond lichtflitsen en onweer. Dat kan er ook nog even bij. We hebben geen zin om iets te koken dus eten we crackers en koekjes. Om 21.00 uur besluiten we maar om naar bed te gaan want we rekenen er niet meer op dat Peter en Paul nog komen. We doen het licht nog niet uit en opnieuw kletsen we weer. We hebben het net over of ik het geluid van de Landcruiser zou herkennen als we een auto horen. Het lijkt op onze auto maar we durven het haast niet te hopen. Maar als we de lichten zien (Peter had alle lampen aan gedaan) zien weten we het zeker. ZE ZIJN TERUG!!!!
Het is dan 21.30 uur en we gaan eerst maar wat te eten maken, want ook Paul en Peter hadden niet gegeten.
Hun verhaal over de dag werdt in geuren en kleuren verteld. Ze waren 's ochtends door de regenbuien al glibberend 60-70 km naar Kasempa gereden. Kasempa blijkt een piepklein satdje/dorpje te zijn zonder garages. Ze hebben nog wel geinformeerd naar onderdelen maar er was helemaal niets. Dus, gelukkig via een goede asfaltweg, zo'n 160 km verder naar Solwesi. Peter heeft een babygeitje doodgereden, die stak 1 meter voor de auto over en is waarschijnlijk geraakt want het lag op z'n zij-tje toen ze in de spiegel keken. In Solwesi "stad" vinden ze een "garage" (vier palen met een rieten dakje), waar ze alles kunnen "maken" en waar ze alle onderdelen kunnen regelen. De "shop"eigenaar stuurt dan allerlei mannetjes door de stad op zoek naar alles. Het gaat echta poor". Dan houdt alles op, als het leeg en schoonmaken maken van een werkbank afhankelijk is van rijk zijn dan moeten we maar nog meer ontwikkelingsgeld sturen!!!! Of misschien moeten we schoonmaakdoekjes sturen.
De as is met specialistisch gereedschap gerepareerd, een kleine hamer om los te tikken en een grote hamer om het geheel weer in elkaar te zetten. Om 18.00 uur waren ze weer terug in Kasempe en ze hebben nog even overwogen om daar te blijven want het goot weer van de regen. Maar ze waren toch wel wat bezorgt over ons dus zijn ze de 60-70 km weer glibberend teruggereden. 1 Keer heeft de auto zelfs helemaal overdwars gestaan van de gladheid. Maar gelukkig is alles goed afgelopen en zijn ze er weer (en met de onderdelen).
Na het uitslapen gaan Peter en Paul de Hilux weer in elkaar zetten. De bearing, as, spiderjoint, propshaft en oliekering zitten er om 2 uur 's middags in. Het zijn echte bushmechanics!!! Na de lunch en alles opruimen gaan we eindelijk op weg naar Kasempa. Wat een klote piste is de weg van Kafue Nat Park naar Kasempa, overal is het schuin, gaten, glad en hobbelig. Wel gaat de route langs allemaal leuke dorpjes waar de mensen allemaal zwaaien en gedag zeggen. Komt tenslotte niet ieder dag voor dat er 2 zebra's langs komen. De Hilux doet het goed dus is de reparatie goed gegaan. In Kasempa kunnen we kamperen bij de Rainbow Guesthouse, waar het gebruik van de douche 40.000 kwacha's kost en een kamer met gebruik van de douche 35.000 kwacha's. We vragen het een paar keer of dat wel klopt en als de eigenaar dat volhoudt huren we gewoon een' kamer want dat is goedkoper. Niet dat we gebruik zouden willen maken van zo'n kamer maar het is in ieder geval goedkoper. Het hele dorp komt ons bekijken en vragen of we foto's van ze willen maken. Na het heerlijke spinazie met aardappelpuree met creme fraiche (uit Nederland) en vlees, ga ik naar bed. Klappertandend van de kou lig ik te wachten totdat Peter klaar is met kaarten, zodat hij wat warmte kan brengen.
Ondanks dat de eigenaar van het guesthouse ons garandeerde dat het een rustig plekje was om te staan, horen we de hele avond van alle kanten het geluid van allerlei bars en van een varkensslachterij.
Vandaag is Ida (m'n moeder) jarig dus even bellen vandaag. Om 6 uur 's ochtends is het een herrie van jewelste dus gaan we er maar uit en snel op weg naar Solwesi. Onderweg stoppen we nog even bij een dorpje om te kijken hoe ze leven en om foto's te maken terwijl Peter en Paul even een wiel van onze zebra te verwisselen. Blijkt dat het rechterachterwiel helemaal krom is en rare slingers maakt tijdens het rijden.
Het is zondag en we zijn nog net op tijd in Solwesi om even bij de Shoprite wat boodschappen te doen. Helaas zijn de restaurants ook niet aan het werk op zondag dus zijn we genoodzaakt om zelf een lunch te maken. Het is in Solwesi weer wat islamitischer want een man maakt een gebaar naar Peter dat hij zich stoort aan het feit dat een stukje been te zien is. Met gekruiste polsen laat hij zien dat ik daarvoor in de bak gegooit zou moeten worden. Gelukkig blijven we niet in Solwesi maar gaan we naar de chimpansees van Chimfunsi. Zo goed als we weg was van Kasempe naar Solwesi, zo slecht is tie van Solwesi naar Chingola. Het is heel moeilijk rijden, zeker na een paar zware dagen die we achter ons hebben.
We zien opeens de afslag Chimfunsi Chimp opvang (een soort stichting AAP) maar dan prive. Vanaf de "snelweg" is het nog 18 km klote piste rijden. Aan het eind van deze weg is een bordje camping, dus gaan we daar eerst maar even kijken. Zag er nogal verlaten uit, wel leuk aan de Kafue rivier maar de gebouwen zagen er ingestort en verlaten uit. Dan maar op zoek naar de orphanage (weeshuis) en zien of daar wel iemand is. Ja hoor na weer een stuk slechte weg komen we bij een stel oude gebouwen uit met allemaal borden Warning Hippo. Er komt een gestreste vrouw naar buiten, die ons vertelt dat de camping er wel verlaten uitziet maar dat het toch echt wel een camping is. Ze komt er zo aan, maar ze moet eerst nog even naar een doodzieke chimpansee kijken. Op de camping is het wel heel basic. Nergens is een recht stukje te vinden, dus zetten we de auto maar op de zandplaten om toch nog een beetje recht te staan. Er is alleen een half ingestorte douche (van verregende modder), gelukkig wel (na vragen) met warm water. Ze komen brandhout brengen zodat we het wat warmer krijgen, want het is dan wel erg mooi zo langs het water maar het is ook wel erg vochtig en koud. Er komt een hele mooie blue-point Simamees (kat) gezellig bij ons zitten terwijl we zuurkool met spekkies, gestampte aardappelen en worst klaar maken. De zuurkool kan je gewoon bij de Shoprite/Spar krijgen en met die kou was het wel een gepast soort eten.
Zodra het donker wordt zitten we midden in een concert van Bellfrogs (net een soort xylofoons), honderden vuurvliegjes en miljoenen sterren (inclusief de melkweg). We hebben nog geprobeerd om er foto's van te maken, maar helaas mislukte dat. Renate is een beetje bang voor het nijlpaard Billy, want die kan langskomen en deze Billy houdt niet van auto's.
We gaan om 10 uur naar de orphanage om de chimpansees te bezoeken. Chimfunsi vangt chimps van over de hele wereld op en probeert ze een zo goed mogelijk level te geven. De weg naar de omheiningen van de "vrije" chimps is nog slechter dan de weg naar Chimfunsi, je moet er wel wat voor over hebben om ze te zien. We worden verwelkomt door Sylvie, een Zwitserse die voor Chimfunsie werkt en die heel veel over mensapen weet. De chimpansees zitten in een groot omheind gebied, in een troep. Heel veel jonkies die heerlijk in de bomen aan het slingeren zijn of bij hun mams op de rug zitten. Er zijn een aantal van deze omheinde stukken, allemaal met een familie chimps. Het blijft nog wel een soort dierentuin want binnen deze omheiningen kunnen ze niet in hun eten vinden, dus worden ze iedere dag gevoerd. Ze kunnen naar eigen behoefte 's nachts wel in de bomen slapen maar een aantal chimps willen toch liever binnen slapen en dat kan ook. Leuk om te zien hoe het allemaal gaat al stellen we wel wat vragen bij het feit dat ze niet aan geboortebeperking doen. Ze hebben 70 opvang chimps en 30 chimps die hier geboren zijn.
's Middags gaan we bij de orphanage kijken, want daar zitten chimps die bij elkaar gebracht zijn om een troep te gaan vormen, maar er zijn ook een aantal weesjes die met de fles gevoerd worden. Al met al wel indrukwekkend wat 1 familie allemaal doet voor chimpansees.
We parkeren de auto's achter een hek, want opeens komt Billy het huiskamernijlpaard even kijken. Billy heeft zo'n hekel aan auto's dat ze probeert spiegels en ruiten kapot te bijten. Billy is als een 10 dagen oud babytje opgevangen en is uitgegroeid tot een gigantisch dik beest. Ze is helemaal vrij om te gaan en te staan waar ze wil maar ze blijft toch iedere keer terug komen naar waar ze haar jeugd heeft doorgebracht. Alle ingangen, huis, kantoor ertc. zijn wel afgeschermt met dikke palen want Billy maakt anders alles kapot met d'r dikke lijf.
Eerst even betalen en dan weer op weg. We maken nog een opmerking dat het zo jammer is dat de camping zo verwaarloost wordt want dat zou met een wat moeite zeker de moeite waard zou zijn om een paar dagen te blijven en om meer mensen te trekken (dus verdienen).
We rijden naar Chingola over een weg vol met potholes. Chingola is een echt mijnstadje met afvalbergen en open mijnen. Als we boodschappen gaan doen blijf ik bij de auto. Binnen een paar seconden heb ik allemaal souvenier- en groente verkopers om me heen. Ik weet Peter over te halen om toch iets te kopen, alleen vergeten we bijna om te wachten totdat het wisselgeld gebracht wordt. Iedereen bemoeit zich ermee en ze waarschuwen ons dat de verkoper er met ons geld vandoor is, maar gelukkig komt de knul gewoon terug met het wisselgeld. We hebben weer een lesje geleerd, opletten en zveel mogelijk gepast betalen.
Vanaf Chingola naar Kitwe is een schitterende 4 baans snelweg en we rijden rustig door tot aan de Zambezi Source Lodge in Kabwe. Deze lodge is van de Zambiaanse onderminister van gezondheid. Deze man hebben we in Livingstone Lodge leren kennen en hij nodigde ons uit om daar te komen logeren. De lodge zijn allemaal huisjes aan elkaar en lange rijen. We mogen gratis bij 1 van die huisjes gaan staan en gebruik maken van de douche/toilet/stroom etc. Dit was wel een huisje die nog gerenoveerd moest worden, maar toch wel heel luxe. Peter heeft hier samen met Paul en Renate ook gestaan toen ik in Belgie was. 's Avonds gaan we in het restaurant van Zambezi Source Lodge. De T-bone steak was groot maar niet te vreten, maar de fillet steaks waren redelijk. 's Avonds werken we nog een tijdje aan de web-site voordat we naar bed gaan.
Lekker samen in bad, dat was wel een hele lange tijd terug dat we dat hebben gedaan. Het badje was wel erg klein maar wie het kleine niet eert!!!. Terwijl wij een uitgebreid engels ontbijt gaan nuttigen, wordt onze auto gewassen door een jongen die graag iets bij wil verdienen. Na het ontbijt glimt de auto ons tegemoet, ik vind toch een vuile auto veel mooier.
We rijden naar Lusaka waar Paul reserveonderdelen moet kopen en wij gaan nog even bij de politie langs om te horen of ze nog iets wisten over de dieven. Helaas niets nieuws. Onderweg gaan we nog naar een internetcafe om te uploaden, maar wat we ook proberen de ftp doet het niet. Dan maar door naar de camping. We logeren bij Pioneer camp want dat is al op de route naar South-Luangwa Nat. Park en we willen nog even wat uitrusten voordat we een lange dag gaan rijden.
's Avonds komt er opeens een zebra-auto op de camping. Het lijkt wel of zebra's elkaar opzoeken (het zijn tenslotte kuddedieren). Blijkt deze zebra geen zebra te zijn maar een quagga. Dit is een uitgestorven dier die alleen strepen op z'n poten had. Het zijn Toni en Ian (een zuid-afrikaan met een australische) die via we westkust naar het zuiden gereden zijn. Helaas zijn ze onderweg bestolen en zijn ze hun foto-uitrusting en computer kwijt (www21.brinkster.com/quagga, www21 is geen typfout). Zij zijn door DRC en Angola gereden, maar als hun verhalen hoor zou dat toch niets voor ons geweest zijn.
Het is duidelijk te laat geworden voor mij want ik sta chagerijnig op en maak om alles ruzie. We doen rustig aan en vertrekken om 11 uur richting Petauke. Deze route gaat over heel goed asfalt door de bergen. Helaas houdt het goede asfalt zo'n 20 km voor Petauke op en maken we de beruchte pothole wegen van Zambia mee. Zigzaggend en af en toe boven op je rem staan om de gaten te vermijden. Gelukkig is er een goede camping in Petauke, Zulu Kraal Campsite zodat we voor het donker ons tentje kunnen opzetten.
Hier ontmoeten we een engels stel die via Egypte op weg zijn naar Namibie. Zij hebben de nodige problemen gehad met verschepen en een serieus ongeluk gehad. Hun shippingagent had vertelt dat je niet in een container hoefde te verschepen, boven op dek was ook heel goed. Nou dat hebben ze geweten, alles was uit en van de auto gejat. Daarbij is Egypte zo'n beetje het meest corrupte land om je auto van boord te krijgen. Het heeft ze handen vol geld en een hoop tijd gekost. In Kenia hebben ze een ongeluk gehad waarbij de auto over de kop gegaan is. Iets waar ik toch ook wel een beetje bang voor ben, de volgende trip toch maar rolbeugels maken in de auto.
We maken deze avond pannekoeken. Gezellig 1 voor 1 want er is maar 1 pan geschikt om pannekoeken te bakken. Heerlijk met pure hagelslag, jam die door m'n moeder gemaakt is, spek, custard etc etc. En natuurlijk feesten de katten van de camping lekker mee.
De weg richting Chipata is ook vrij slecht, weer veel poholes. We komen om 12 uur in Chipata aan en we besluiten om toch de 130 km piste naar South-Luangwa te rijden. Peter en ik hebben een beetje gevoel van haast want we hebben nog maar een paar weken voordat we in Beira, Mozambique moeten zijn en we willen perse de Serengeti zien. Dus doorrijden maar. Het eerste stuk is gewoon asfalt en we denken bijna zoiets als wat nou piste. Na een paar km weten we dat het echt een piste is. Door de regen is de weg heel slecht, vol met gaten, plassen, wasbord etc. M.a.w. een klote weg. We stoppen vrij vaak om even wat te rusten want deze manier van rijden kan nogal vermoeiend zijn. Peter starend naar de weg slingerend soms schuin en vaak boven op de rem. Ik hangend aan het handvat, me schrap zettend om de klappen op te vangen. Het is heel erg druk op deze route met lopende en fietsende mensen, geiten, varkentjes en ga zo maar door. We rijden achter P&R aan en alle mensen kijken hun zebra na en denken dan dat er geen andere auto achteraan komt. Het gevolg is dat ze de weg op lopen en dan moeten wij extra oppassen dat we ze niet aanrijden. 1 Keer ging het bijna echt fout. We hebben eindelijk een klein stukje asfalt dus kunnen we iets meer gas geven. Paul passeert een fietser en die gaat slingeren, vlak voor onze auto. Peter ging boven op z'n remmen staan, de rook kwam van de banden af. Gelukkig kreeg de man z'n fiets nog net recht want anders hadden we hem frontaal op onze bullbar gehad. Maar het liep gelukkig goed af. Met knikkende knieen rijden we verder, nog meer toeteren dan dat we al deden. Het laatste stuk naar Luangwa is gelukkig een asfaltweg, kunnen we een beetje opschieten en voor het donker bij een camping zijn.
We wilden naar Wildlife camping gaan omdat we gehoord hadden dat daar heel veel wild 's nacht op de camping komt. Maar we waren zo moe dat we naar de eerste camping zijn gegaan die we tegen kwamen. Flatdog camping is aan de rivier Luangwa, vlak voor de ingang van het National Park. We besluiten om niet zelf te koken maar lekker te douchen en uit eten te gaan. Hier ontmoeten we een Duits echtpaar die Didi (The German) was tegengekomen in Savare, Mali. We eten samen om wat ervaringen en verhalen uit te wisselen. Het eten in Flatdog is super lekker en de toetjes zelfs nog beter.
Met de manager van Flatdog bespreken we de mogelijkheden van de gamedrives en we besluiten om met z'n vieren een hele dag gamedrive te doen. Het voordeel daarvan is dat je niet met andere mensen in de auto zit, en dat heeft weer als voordeel dat we kunnen stoppen waar en zo vaak en zo lang als dat we zelf willen. Helaas kan dat niet op zondag want dan hebben ze het te druk dus moeten we de volgende dag al gaan. Dat betekent om 5 uur ons bed uit dus is het zaak dat we snel gaan slapen. 's Nachts worden we wakker van het geluid van kauwende nijlpaarden. Er liep een nijlpaard rond de auto's. Helaas hadden we geen camera in de tent dus konden we niet bewijzen aan Renate dat het beest echt naast de auto's stond.
Vandaag moet het gaan gebeuren want we gaan gamedriven van 6 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds. Het moet toch lukken om in 14 uur 1 luipaard te spotten.
We zitten in een open Landcruiser met River als chauffeur/gids. Helaas heeft het afgelopen tijd veel geregend dus zijn veel van de tracks onbegaanbaar. Maar River weet genoeg plekken waar we wel kunnen komen. Dit hadden we zelf nooit gedaan, want als je zo'n enorme modderpoel ziet dan ga je die niet eerst testen of het te doen is maar je draait om. Het hele park is groen en dus is het vrij moeilijk om het wild te spotten. River weet heel veel van vogels en hij wijst ons op vogels die we zelf nooit opgemerkt zouden hebben. Bijv de woodpigeon een groene duif met gele poten. Heel mooi maar ook heel goed gecamoufleert. Bij de Luangwa rivier houden we een kleine pauze met uitzicht over een schitterend stuk natuur. Nijlpaarden met jong, krokodillen, vogels etc. Opeens ziet Peter gieren en als we dichterbij komen zien we een groepje wilde honden. Om de troep verzamelen allerlei roofvogels (Marabous, Bataleurs) zich om een stukje van de buit te bemachtigen. We zien allemaal nijlpaarden, olifanten, leeuwen (uiteraard slapend) puku's, impala's en hele zwermen geelgebekte ooievaars. Na de lunch gaan Paul en Peter even een dutje doen want zo'n hele dag zitten en spotten is wel vermoeiend, zeker na zo'n lange dag piste rijden. Het South Luangwa Nat Park is enorm groot en fantastisch mooi.
Om 5 uur komt er een jongen bij (mmegereden met een andere auto) om River te helpen met het bedienen van het spotlicht voor de nightdrive. We rijden door dichte bosjes (dus bukken) maar geen luipaard te zien. Een auto voor ons heeft twee leeuwinnen gespot. We rijden er naar toe en als ze dan zo'n spotlight aan zetten dan is dat een schitterend gezicht. De leeuwinnen gaan een stukje lopen en dan gaan ze opeens kletsen. Dat doen leeuwinnen niet fluisterend, het brullen is zo hard dat je het niet alleen hoort maar ook voelt. Bijna beangstigend als je je realiseert dat zo'n leeuwin op een paar meter afstand van je staan en dat je in een open auto zit. We rijden nog een tijdje door zonder veel te zien (slang en een scrubhare (haas)) en ik ben zo moe en zo afgedraaid dat ik eigenlijk alleen nog maar terug wil. Laat dat luipaard maar want we gaan er hoogstwaarschijnlijk toch geeneen zien. Opeens zien we een ranger voor ons die roept dat ze een luipaard gezien hebben. Samen met onze spotlight bediener gaan ze de bosjes afspeuren naar het luipaard. En dan is het zover WE ZIEN EEN LUIPAARD!! Een echt luipaard, lopend tussen de struiken, en even later steekt hij de weg zelfs over. Wat is dat een mooi beest. In echt is een luipaard nog vele malen mooier dan je op foto's of tv ziet. Helaas is zo'n moment erg snel voorbij, ik had wel uren naar dat beest kunnen kijken.
Op de terugweg naar de camping zien we nog white tail mongoose en een civer kat en dan is het over. We zijn heel erg moe maar wel heel erg voldaan. Renate maakt spagetti (niet uit eten want we hebben nog gehakt en fillet steak) als Peter zich opeens niet lekker voelt. Direct na het eten duikt hij de tent in en vraagt zelfs of ik alles wil afsluiten. Als ik even later bij hem kruip schrik ik me een hoedje. Peter ligt klappertanden en loeiheet onder de dekens. Meteen denken we aan malaria. Op Paul z'n advies nemen we eerst z'n temperatuur op voordat Peter meteen malariatabletten gaat slikken. De verhoging is niet zo hoog dat het malaria moet zijn. Dus alleen maar 2 paracetamolletjes en morgen afwachten. Arme Peter ik was zo verward dat ik alles niet goed kon vinden en zelfs de sleutels in de auto liet liggen toen ik die op slot deed. Gelukkig had Paul nog onze reservesleutel. 's Nachts blijkt dat Peter ziek was van oververmoeidheid en diarree.
Een hele dag om uit te rusten. Nou ipv lekker relaxed zitten besluiten we om maar eens de was te gaan doen. Vergeleken bij al onze medereizigers zijn wij waarschijnlijk viespeuken want die wassen veel vaker dan wij. Dus moet het maar weer eens gebeuren. Peter controleert de hubs weer want we hoorden de laatste keer weer van die bonkende geluiden. Maar dit keer geen vet in de hubs. 's Avonds eten we (zelfs Peter) een enorme grote filletsteak van de braai.
Het liefst zouden we een paar dagen blijven staan maar we hebben haast om naar de Serengeti te gaan. Dus gaan we vandaag terug naar Chipata om de dag daarna naar Malawi af te reizen. Bij het afrekenen ondekt Paul dat ze een behoorlijk foutje gemaakt hebben. Ze hebben van de duitsers (Koch) wat op onze rekening gezet. Dit scheelde toch even 40 USdollars.
Nu weer terug naar Chipata over de 130 km slechte weg. Omdat we er nu op in gesteld hadden was de terugweg minder erg dan de heenweg. We komen 's middags aan bij Mama Rula's camping in Chipata. Dit is de laatste dag dat we samen met Paul en Renate reizen want na vandaag gaan zij naar het zuiden richting Malawi-Namibie en wij gaan naar het noorden van Malawi.
Het is een drukte bij Mama Rulas met overlanders, o.a. duitsers die voor de dierentuin van Keulen werken en die tussen North en South Luangwa een nieuw park gaan opzetten. Twee moterrijders en een overlandtruck van Drifters met een groep gezellige lui. Ondanks dat het de laaste avond met Paul en Renate is maken we het niet laat want we hebben nog een lange rit voor de boeg. Het is heel erg koud en 's nachts gaat het zelfs stormen.
We hebben slecht geslapen vanwege het geklapper van de fly-sheet en de kou. Dus als we de overlandtruck horen gaan wij er ook uit. Om 9 uur gaan we eerst nog even inkopen doen en dan met z'n vieren op weg naar de grens. De grens is maar een paar km verder dus daar zijn we al vrij snel. Peter probeert nog wat dollars om te wisselen bij de grens (bij zwart handelaren), zodat we wat Malawi kwacha's hebben maar ze accepteren geen dollars van voor 2004. Dus gaan we zonder Malawi geld de grens over.
Livingstone Safari lodge (Livlodge@telcovic.co.zw) als je twee werkdagen voordat je de grens over gaat mailt kunnen zij een manifest regelen zodat je geen visum hoeft te kopen (25 US$ p/p).
Moet je daar wel een paar dagen verblijven.
Helicopter vlucht (160 US$ voor 30 minuten) over de VicFalls is zeer de moeite waard. Je kan ook 15 minuten maar dat is alleen over de falls en het tweede gedeelte door de kloof is mooier.
18-03-2004 t/m 20-03-2004 Kazengula Ferry naar Zambia.
21-03-2004 Zambezi Waterfront Camping: hele drukke overlandtrucks camping.
22-03-2004 t/m 26-03-2004 Livingstone Lodge. Chanters is een restaurant die de moeite waard is.
27-03-2004 t/m 31-03-2004
Kenwood walkie talkies (S15 24,379 E28 16,082) 1 miljoen kwacha's
01-04-2004 t/m 10-04-2004 Lilongwe, Nairobie Amsterdam, etc
11-04-2004 t/m 12-04-2004
13-04-2004 t/m 16-04-2004
17-04-2004
18-04-2004 t/m 19-04-2004
20-04-2004
21-04-2004
22-04-2004
23-04-2004 t/m 25-04-2004
26-04-2005