Na de grensovergang van Malawi op naar de Mozambique grens. Zodra je de auto stil zet komen er allerlei kinderen drank, eten, suoveniers verkopen maar die worden af en toe door een militair weggejaagd. De man dreigt met een stok maar het ziet er niet erg gemeent uit.
Geen dollars en geen meticais (Mozambikaans geld) proberen de grens over te komen. Het gaat onderhand een gewoonte worden. 1 Paspoort was al gestempeld, toen bleek dat je 4 USD administratiekosten moest betalen. Peter zegt heel vriendelijk dat hij alleen euro's heeft en niets anders. Nou verteld de douanebeambte hem vriendelijk, dan kom je het land niet in en trekt de sticker met het stempel uit het paspoort. Gelukkig waren we samen met Ralf en Susan en die hadden nog wat 1 dollarbiljetten te leen voor ons, dus kon Peter gewoon betalen en de paspoorten laten stempelen. Het carnet en de verzekering waren ook in orde dus in een half uur is alles geregeld. Gelukkig was Peter al met het stempelen enz bezig toen er twee bussen vol met passagiers aan kwam en allemaal in een rij aan het loketje stonden.
Helaas voor Ralf en Susan accepteerden ze de "valse" verzekering niet en stond Mozambique niet expliciet vermeld op het carnet. Dus moesten ze en een verzekering a la 23 USD en een importvergunning kopen van 28 USD. Maar het lukte uiteindelijk allemaal wel.
Het is 120 km naar Tete over een redelijk goede weg. De huizen zijn ietsje anders dan in Malawi, maar voor de rest is het niet anders of iets bijzonders in vergelijking met Malawi. We passeren nog een rokende zuigerstang in een plas met olie. Een passerende vrachtauto verloor deze onder het rijden. Niet dat de vrachtauto nog ver gekomen is want er moet wel een heel groot gat geslagen zijn in de moter om de zuigerstang te verliezen. Weer een zieke, en misschien wel een ten dode opgegeven, vrachtauto langs de kant.'s Middags komen we bij Tete aan en gaan naar een camping aan de Zambezi met uitzicht op de hangbrug. Camping Jesus e Bom is een soort familieplekje met allemaal spelende kinderen en vrouwen die aan het huishouden bezig zijn (op de grond zittend strijken bijv, wat nou ergonomie). Deze duitsers houden wel van knoflook en dus worden er vele tenen gebruikt voor het vlees en voor de gepofte aardappelen. Ik denk dat onze adem al voldoende was om imbrekers af te schrikken.
De hele nacht hebben we meegenoten van de disco aan de overkant van de Zambezi, dit gecombineerd met een pomp die iedere keer aanslaat en een lamp die in onze snufferts schijnt betekent dat we wat onrustig geslapen hebben. Op dit soort momenten denken we wel eens aan collega's/vrienden die zelfs met oordoppen in niet goed kunnen slapen met wat geluid. Afrika is duidelijk niet geschikt voor geluidsgevoelige mensen.
We hebben een heel uitgebreid zondagochtendontbijtje met gebakken eieren en kaas etc. Dit om onze nieuwe bakpan uit te proberen. Nou de pan en Peter doen het goed, die zijn vriendjes geworden.
In Tete proberen we geld te wisselen, nou is er uiteraard niets open op zondag en gelukkig kunnen we weer wat lenen van Ralf want anders hadden we toch wel wat problemen gehad met betalen.
Het landschap na Tete verandert, het is droog en dor en kaal, een beetje deprimerend zelfs omdat het eruit ziet als gekapt en verbrandt. Bergen, geen zon, en vanaf Changara (splitsing Harare-Beira) een hele slechte weg met potholes. Ralf rijdt voorop (vanwege de snelheid) en we zien dat een passerende vrachtauto hem aan de zijkant raakt. Blijkt dat de twee jerrycans aan de zijkant helemaal ingedeukt zijn. Landrovers en jerrycans aan de zijkant!! Gelukkig is er niets ernstigs gebeurd dus rijden we weer gewoon verder. Beira is toch wel ietsje verder weg dan dat we ingeschat hadden. Eerlijk gezegt hadden we niet eens goed gekeken hoe ver Beira vanaf Tete lag. We hebben nog overwogen om te bushcampen maar het weer (koud en winderig) en de kans op landmijnen maakten het niet echt aantrekkelijk. Dus kachelen we door naar Chimoio, waar een motel moet zijn waar je kan kamperen en lekker eten. Gelukkig wordt de weg weer ietsje beter en kunnen we iets beter opschieten. Langs de weg zien we enorm veel baobabs en bergen baobabvruchten op een hoop (te koop) naast de gebruikelijke zakken houtskool. Afrika wordt totaal verkapt om houtskool te kunnen maken. Er is 1 ding gelijk in alle Afrikaanse landen en dat is de enorme hoeveelheid houtskool die je te koop ziet.
In Chimoio komen we bij Motel Moinho aan en het is winterskoud met wind. Het eten moet hier goed zijn dus gaan we naar het restaurant. Susan bestelt iets waarvan ze geen idee heeft wat het is (ze spreken in Mozambique alleen Portugees en dat lijkt niet op Frans). Peter pest haar nog met dat ze straks allemaal varkensoren op haar bord krijgt. Zodra het eten op tafel gezet werd keken we gezamelijk wat er op Susan's bord lag en wat schetste onze verbazing VARKENSOREN!!, met nog wat kip en ander gek uitziend eten. Het was een soort mixed gril maar dan met afrikaanse lekkernijen. Susan heeft de aardappelen opgegeten, want die waren lekker!! Wij (en zeker ik) hadden niet te klagen met onze steaks, tournados etc.De Bradt gids had gelijk met dat het eten goed is in Motel Moinho. Het kamperen daarintegen is niet zo denderend met een vieze douche die verwarmd wordt met een electrische douchekop, waarvan de 220V draadjes zonder isolatie erboven hangen. Wij douchen wel bij de volgende camping (waar wetties al niet goed voor zijn.
Wij moeten 's nachts altijd plassen dus deze nacht ook. Peter steekt z'n hoofd buiten de tent en twee bewakers staren hem aan. Goede bewakers maar dat betekent dat we en in het volle licht staan en kijkers hebben en dus niet even in de "natuur" kunnen plassen. Peter gaat nog op zoek of er ergens en deur open is om naar de wc te gaan, maar nee alles is dicht. Nou kan je als man rustig tegen een boompje aan gaan piesen als er bewakers kijken maar ik denk dat je als vrouw dat niet goed kan maken. Aan het eind van het liedje ben ik maar in de tent gebleven en heb het opgehouden, de hele nacht. Het was ook een hele opluchting toen het licht werd en het motel van het slot afgehaald werd.
Het heeft de hele nacht gestormd, zelf nog wat geregend en het zonnetje is er nog niet, dus duiken we het restaurant in voor thee en ontbijt en kijken naar de schitterende halflangharige katten die hier rondlopen. Als je dit ziet krijgen we een beetje heimwee naar onze eigen poezen (nog twee maandjes).
We proberen alle banken uit maar geen euro's en geen travelers cheques dus maar weer wat lenen van Ralf om te kunnen tanken. We kopen nog twee poefs, gevuld met iets zwaars en onbekends want portugees verstaan wij helaas niet.We spreken met Ralf en Susan af dart we allebei op eigen tempo naar Beira rijden omdat de snelheden zo verschillen en we Ralf niet op willen jagen (en z'n benzineverbruik) en hij wil ons niet ophouden. Dus rijden we alleen naar Beira.
De weg is net een madeliefje "She loves me, she loves me not". Het ene moment is de weg goed, dan opeens verschrikkelijk met potholes zo diep dat een vrachtauto erin kan verdwalen en dan weer schitterend asfalt (en alles daartussen). Al met al viel het best wel tegen hoe lang we erover gedaan hebben.
In Beira eerst op zoek naar en bank, als we er 1 gevonden hebben die open is (lunchtijd), dan blijkt dat er maar 1 bank traveler cheques inwisselt en dat is uiteraard niet de bank waar Peter in staat. Op zoek in een kapotte stad met pothole gebouwen en wegen rijden we rondjes totdat we DE bank gevonden hebben. Hehe, eindelijk geld, maar nee hoor, dit filiaal doet dat soort dingen niet, we moeten naar een ander filiaal. We zijn blijkbaar zo kippig als het maar kan want we rijden het gebouw wel drie keer voorbij (misschien wel omdat het een van de weinige gebouwen was die niet kapot was). Eerst even vragen of ze hier traveler cheques wisselen en ja hoor. Peter vol goede moed naar binnen om een uur later briesend weer naar buiten te komen. Terwijl hij bezig was met de cheques te regelen, kreeg de bankbeambte te horen dat de regels veranderd zijn (met ingang van vandaag). Je kan nu de cheques inwisselen, dan sturen ze die op (kosten 25 USD) en na drie weken weet je of je je geld krijgt!!!!! Dus wordt het maar weer euro's inwisselen.
Beira ziet eruit als een kapotgeschoten stad, met oude Portugese gebouwen vol met gaten (net als de wegen) en vrij veel bedelaars. Vandaag is een dag dat ik er nogal gevoelig ben voor zielige blinde/oude/gehandicapte mensen, maar ik heb alleen wat voedsel weg te geven want aan geld komen in Mozambique is dus wel een verhaal apart.
Als we na 100 keer heen en weer gereden te hebben op zoek naar een bank, uiteindelijk op weg gaan naar de camping (vlgs de Bradt gids is dit de enige camping dus zal dat de camping wel zijn waar Susan en Ralf ook naar toe gaan. En ja hoor als we bij Bique campsite aankomen dan zijn onze duitse overlandvrienden er al. We gaan natuurlijk eerst even naar de zee (oceaan) want het is al weer een tijdje terug dat we zout water geroken hebben. Zodra we even zitten komen er allemaal souvenierverkopers en GARNAAL verkopers naar ons toe. We kopen een 7 hele grote garnalen (wat mij betreft zagen ze er meer uit als kreeften dan als garnalen). Blijkt dat Susan en Ralf niet van vis/schaaldieren houden dus is het allemaal voor onszelf. Helaas vergeten we om aan het vissertje te vragen of ze de garnalen even schoon willen maken. Het is met dat soort garnalen en kreeften zo dat je hun darmkanaal eruit moet halen want daar schijn je ziek van te worden. Dus is het wel een beetje geklieder om ze schoon te maken als ze al helemaal gaar zijn gebarbequed. Maar lekker dat ze waren en het bleek niet genoeg te zijn voor ons tweetjes, dus dat wordt morgen wat meer kopen.!!!
De poefs die we gekocht hebben nemen een beetje veel ruimte in dus moeten de inhoud eruit gehaald worden. We snijden een stukje van de naad stuk en beginnen met de ihoud eruit te trekken. Blijkt dat ze zo'n beetje een heel maisveld in als vulling gebruikt te hebben. Het leek wel alsof we Sinterklaas aan het vieren waren en de surprise aan het uitpakken waren. Na 1 poef geleegd te hebben lag er al een berg maisbladeren waar we (zittend) niet overheen konden kijken. Na het legen van allebei de poefs leek het wel alsof we boeren waren die hun oogst binnen gehaald hadden.
Het is lekker om direct aan het strand te staan met je tentje maar als het ook maar een beetje gaat waaien dan is het wel heel erg koud. Nou en het ging waaien, zo erg dat we niet meer konden horen of er misschien iemand aan de auto zou komen. De auto stond de hele nacht heen en weer te bewegen, net alsof er iemand op de auto probeert te klimmen. Er staan geen hekken om de camping dus kan Jan en Alleman (zal hier wel Ricardo en Mario heten) om de auto heen lopen. Daarbij komt dat we allemaal verhalen gehoord hadden over de jatbaarheid van Mozambikanen, dus hebben we geslapen met 1 oog open (en vaak ook 2 ogen open).
Er is deze nacht niets geks gebeurt en we wachten totdat we de zonsopgang vauit ons tentje zien opkomen. Nou ligt Beira wel aan de oostkust, maar ook aan een soort inham. Dit had tot gevolg dat de zon niet uit zee ophoog kwam maar gewoon vanaf de zijkant van het land, dus niet spectaculair.
Het ontbijt nemen we zoveel mogelijk uit de wind zittend want het waait nog steeds en het is verrekte koud!! We besteden de hele dag aan het typen, de was doen, claxon repareren (blijft alsmaar hangen en aangezien je nogal vaak moet toeteren rijdt je constant met een toeterende auto) etc. Het mannetje van de garnalen komt weer even langs en we kopen 6,5 kg grote garnalen voor nog geen 20 euro!!! Alleen al voor het eten is Mozambique de moeite waard.
Dit keer vraagt Peter of de visser even voor wil doen hoe je die garnalen schoon moet maken. De rest van de middag is Peter zoet geweest met het verwijderen van darmkanalen en hersenen.
Ralf en Susan gaan eventjes naar een internetcafe om een upload te doen. Aan het eind van de dag krijgen we het vermoeden dat ze weggelopen zijn want ze zijn om 9 uur 's ochtends weggegaan en om 6 uur 's avonds zijn ze nog niet terug. Blijkt dat ze 7 UUR lang aan de update gezeten hebben.
Peter is lekker aan het garnalen schoonmaken en ik zit te typen als er een paar jonge mannen een praatje komen maken. Al pratend maken ze een omtrekkende beweging om ons en de auto heen Opeens voel je je zitten met je computer op je scoot. De bewakers van de camping kwamen er gelijk bij staan en gebaarden (verstaan doen we ze niet in het Portugees) dat dit dieven zijn. We kappen het gesprek af en stoppen alle spullen in de auto. De gosers zijn witheet dat de bewakers suggeren dat ze dieven zijn en ze gaan herrie schoppen bij de bewaking. Dit was niet zo'n leuk moment want nu voelen we ons niet meer zo veilig, ondanks de aanwezigheid van een paar bewakers (oude mannen).
's Avonds gaan we de 6,5 kg garnalen op de braai gooien en het is zoveel dat het niet allemaal op te eten valt door ons tweetjes dus delen we het eten met de bewaker (tenslotte moet die de hele nacht voor ons waken). De harde wind gecombineert met het onveilige gevoel doet ons besluiten om maar een nachtje in de auto te slapen. Nou dat viel niet echt mee. De auto was origineel wel ontworpen om erin te slapen maar in de tussentijd is er het een en ander verandert aan de inrichting en passen we er niet goed meer in.
We wurmen ons zo goed en zo kwaad mogelijk in de auto, waar je prompt claustrofobie krijgt. Peter zat letterlijk gevangen tussen het net, slaapzak en matrasje. Er was niet genoeg ruimt voor Peter om zig om te draaien want dan zag hij verstrikt in het net. Wel lekker warm dat slapen in de auto, alleen het 's nachts er even uit gaan om te piesen is een hele operatie op zichzelf. Absoluut niet voor herhaling vatbaar. We realiseren ons dat het voor Roberto en Anna wel heel krap geweest moet zijn toen ze op bezoek waren in Zuid-Afrika!!!.
We gaan rustig aan de auto op orde brengen om door te rijden naar het zuiden want hier in Beira willen we niet blijven. Allereerst voelen we ons niet echt veilig, maar het is vooral koud en winderig. Mischien is het zuidelijk wat warmer. Komen we ook Monique en Ralph ietsje verder tegemoet, want die gaan zo'n beetje op weg naar het noorden. We hadden eigenlijk afgesproken om elkaar te ontmoeten in Beira, maar we zijn blij dat we daar vanaf gestapt zijn. In Beira nog even gauw wat boodschappen gedaan bij de Shoprite, waar we prompt ruzie kregen omdat ze dachten dat iedereen wel even kon voordringen. Het leken wel Duitsers op bezoek in Noordwijk.
We moeten helemaal terug rijden naar Chimoi, voordat de weg naar het zuiden afbuigt. Het asfalt is niet echt goed maar redelijk, vooral als je het vergelijkt met de weg als je naar het zuiden rijdt. De 30km tot aan de Buzi rivier is een en al pothole en niet van die kleintjes ook. Je kan er een vrachtauto in verstoppen. Dat betekent dus dat je zo'n 20 km/uur rijdt want om nou met een flink gangetje zo'n krater in te duiken is ook niet zo goed voor de ruggen, de banden en de auto.
Dat wordt nog wat als we met Ralph en Monique naar het noorden van Mozambique gaan rijden!!!!
Na Buzie wordt de weg, goed, slecht, matig, afgewisseld met heeel erg slecht, zeer goed etc. Het is net het weer in Nederland, zeer wispelturig en onvoorspelbaar en vooral ook iedere keer weer een verrassing. Om 15.30u moeten we nog 100 km naar Save en vanaf daar nog 178 km naar Sedie Hotel. Dat halen we nooit!!!. Dat wordt bushcampen of rijden in het donker. Dit zijn allebei geen aantrekkelijke opties want voor het bushcampen moet je van de weg af, en daar liggen allemaal nog landmijnen te wachten totdat er een stommeling op gaat staan, en in het donker rijden over zulke klote wegen is misschien nog wel erger.
Gelukkig wordt het asfalt opeens schitterend na Save, dat geeft de burger moed. We rijden de laatste kilometers naar Imhassoro in het donker (geen maan dus echt pikkedonker) over een 1 baansweg, met tegenligger die zonder licht rijden. Maar we komen heelhuids aan bij Seta Camping in Imhassoro. We nemen ons altijd voor om niet in het donker te rijden maar het overkomt ons nogwel eens dat we het verkeerd inschatten.
Als we de camping op rijden zien we ZA tafrelen, grote tenten, drank, boten, auto's, generators en luidruchtige mensen. Nou hadden we al gelezen dat de kust ten zuiden van Beira in handen is gevallen van de Zuid-Afrikanen, maar dat het al zo snel zou gaan hadden we niet verwacht. Als we een praatje maken blijkt dat het helemaal geen zuid-afrikanen te zijn maar Zimbabwanen van een visverening (CADSAS= Central African Deep Sea Angling Society). Een enorm grote club (200 leden) die 1 keer per jaar een viswedstrijd houden. Zimbabwe heeft geen millimeter kust, dus is het nogal vreemd om zo'n grote club zeevissers tegen te komen. Net zoiets al een enorm grote bergklimvereniging in Nederland!!! In ieder geval een grote groep gezellige mensen.
Na het eten (vandaag alleen chakalakka=pittige groente met rijst) probeer ik nog foto's te maken van de maan op het water en etc. Ik geloof dat ik het boekje nog maar eens moet lezen over het maken van foto's in het donker want echt goed worden de foto's niet (ondanks het statief, afstandbediening etc).
Regen, het naar het zuiden trekken heeft, qua weer, niet echt geholpen. We hadden ons voorgenomen om een paar dagen rust te nemen voordat we verder gaan maar met zulk weer!!!! Gelukkig houdt het snel op met regenen en zitten we in het zonnetje. Ik wordt uit de tent gehaald met een super de luxe ontbijt met pannekoeken met verse ananas, kaas, apple, banaan etc etc. Ik gaan opzwel (afrikaans voor dikker worden) ondanks dat we wat pannekoekjes aan Honey (de enorm grote boerebull) voeren.
Voor het avondeten heeft Peter een enorme King Makreel gekocht van de wedstrijdvissers die vakkundig schoongemaakt wordt door Peter. We hadden afgesproken met Ralf en Susan op deze camping maar ze zijn er nog niet (de LandRover is een ietwat traag) dus moeten we zelf even een BBQ regelen om de vis te braaien. Het is zo veel vis, dat we de helft aan de bewakers geven.
Regen, mist, koud en winderig. gelukkig is het wel erg gezellig met de Zimbabwanen. We gaan zelfs gezellig met ze het dorp in om boodschappen te doen op de markt. In de gietende regen lekker zitten kletsen en we worden uitgenodigd om langs te komen in Harare. Nou wilde ik toch al naar Tengnenge (beeldhouwdorp boven Harare) dus dat klinkt goed. Als Monique en Ralph het ook leuk vinden om wat 4WD wegen te rijden en avontuurlijk te doen dan kunnen we een toertje Zimbabwe doen ipv het noorden van Mozambique.
Vandaag is de dag dat we Ralph en Monique gaan ontmoeten in Vilanculos. Het is niet zo ver van Imhassoro en we gaan fluitend op weg naar de Baobab camping waar we afgesproken hebben. Bij Baobab zien we opeens Ralf en Susan, die waren direct doorgereden naar Vilanculos en niet naar Imhassoro. Even lekker bijkletsen met hun en met een zuid-afrikaan Cederick die ook met een Defender rondrijdt. Twee Landrover freaks tegenover 1 Lancruiser gebruiker en nog niet winnen in de discussie over auto's.
Om 1 uur arriveren Monique en Ralph en het is direct onwijs gezellig en leuk. Om het te vieren eten we vanavond Crayfish (soort kreeft maar dan zonder scharen) met lekkere sla. De darmen worden hier met een stokje eruitgehaald, wat een vreselijk gezicht is, die methode hoeft voor mij niet meer.
M&R hebben allemaal goodies meegenomen uit Nederland en Swasiland dus dat wordt smullen. Drop, kaas, feta etc etc. We scharrelen lekker op de markt op zoek naar brood, tomaten en sla voor bij de crayfish. We hebben onderweg van Beira naar Imhassoro heel veel verse cashewnoten en ananas gekocht dus mixen we al het goede van Mozambique met de lekkers uit Nederland. R&M hebben, vlgs de security, hun tent te dicht bij de afrastering gezet, dan kan er iets gestolen worden. Niet dat wij enig verschil zien tussen vlak bij het hek en een stukje verder want je kan overal gewoon de camping op komen. De bewaking is zo bezorgt dat ze constant de tent in de gaten houden en ze lopen zelfs mee met je als je 's ochtends even naar het strand gaat kijken.
Voor dag en dauw (dus voordat de zon opkomt om 5.30u) gaan we met z'n vieren de zonsopgang bekijken. Onwijs mooi om te zien en Peter en ik hebben sinds een hele lange tijd weer een vakantie gevoel (dit is toch een ander gevoel dan een reisgevoel). Na een echt zondagsochtendontbijt gaan we op zoek naar Blue Waters, een bedrijf die goed moet zijn in het organiseren van snorkeltripjes naar de Bazaruto eilanden. We rijden met z'n vieren in de gehuurde Landcruiser van R&M over een hobbelzandweggetje naar Blue Waters. De vering van deze huurauto is een ietwat slechter dan van onze eigen auto dus het is een beetje een bumpy ride. Deze camping ziet er ietwat mooier, gezelliger maar vooral veiliger uit in vergelijking met Baobab, wel 2x zo duur maar lekker rustig. We besluiten om te verkassen naar deze plek. Monique en ik blijven bij Blue Waters en gaan lekker naar strand als P&R de auto's gaan halen.
Mooie kampeerplekjes, al is het parkeren voor sommigen een ietsje moeilijk!!!!
's Avonds eten we garnalen op de bbq, 8 kg garnalen voor ons vieren moet genoeg zijn. Nou dat was het zeker. We konden nog niet eens de helft op, dus hebben we de volgende dag ook nog garnalen te eten.
We staan op een ander plekje aan het strand dus moet ook de zonsopgang er anders uit zien. Dus gaan we weer heel vroeg opstaan om te genieten van de zon die op komt. Lekker relaxed ontbijten we en koken en pellen we de left-over garnalen. Gekookt zijn de garnalen nog het lekkerst. Tijdens het kamperen bij Baobab kwam er iedere keer een jongen (John) praten over snorkeltrips die hij organiseert en hij is volhardend, want hij komt ons opzoeken bij Blue Waters. Het verhaal klinkt goed en als we van Cederick (ZA) horen dat het tripje erg goed was besluiten we om bij deze jongen te boeken.
Dan gaan we 6 km over strand naar Baobab/dorp lopen om boodschappen te doen en omdat het een schitterend strand is met koraal en magrovebossen, mooie bootjes, vissers, eilanden enz. Gewoon een bounty strand. Het lopen gaat toch wel een beetje zwaar want we doen er wel 2 uur over. Na de boodschappen en afscheid nemen van Ralph en Susan moeten we terug lopen voordat het hoog water wordt. Met stijve benen (tenslotte lopen we bijna niet meer) komen we terug op de camping en we eten heerlijke zachte broodjes met vers gekookte garnalen en mosterdsoep.
Peter en Ralph gaan Bao spelen, Ralph wint de eerste spelletjes!!
We worden om 6.30 opgehaald om naar Bazaruto te gaan dus is het even opschieten geblazen. Waarom we nou zo'n haast hadden weten we niet want we werden naar een verzamelplek (huis van John) gebracht waar we moesten wchten totdat de anderen komen en het eten gehaald is. Met z'n achten op de boot met een schipper en 2 hulpjes zitten we om 8 uur op een Dhow met een heel klein buitenboordmotertje van 15pk op weg naar de eilanden. Onderweg ziet het er nog even dreigend uit qua bewolking, maar gelukkig regent het in de verte en niet op ons. We varen langs mooie eilandjes door het blauwste water en we hebben gezelschap van een dolfijn. Veel beter kan het haast niet. Als we uiteindelijk bij het 2 miles rif aankomen gaan Peter en Ralph direct het water in en zijn meteen dolenthousiast. Monique moet nog even wachten op flippers en duikt er dan ook achter aan. Ik heb nog nooit gesnorkeld en ik ben blij dat er geen snorkel over is voor mij. helaas biedt een heel aardige ZA jongen zijn eigen masker aan en dan moet ik voor m'n goede fatsoen ook het water in. Ik trek ipv flippers m'n stoute schoenen (teva's) aan en ga het toch maar proberen. Eng maar wel erg mooi al die visjes onder water. Dicht bij de boot blijvend zwem ik wat rond als Peter me roept dat er een Murene met luipaardprint onder me door is gezwommen. Niets gezien en niets gemerkt.
Na het snorkelen zijn we naar Bazaruto eiland gevaren om daar boven op een duintje te klimmen zodat je pas goed kan zien hoe mooi het water is. Het was een zeer romantisch moment, boven op het duin met om je heen de mooiste stranden, de oceaan met alle azuurblauwe tinten die je maar kan verzinnen. Ik had niet gek opgekeken als Ralph hier een huwelijksaanzoek had gedaan naar Monique. Maar nee hoor in plaats daarvan gaan Peter en Ralph gekkeigheid met plassen uithalen. Helaas moeten we al weer veel te snel terug naar Vilanculos. Eigenlijk hadden we een beetje spijt dat we niet een paar dagen op de eilanden geboekt hadden. Maar gedane zaken nemen geen keer en lekker met het zijl op en de moter zachtjes pruttelend gaan we terug. Lekker in het zonnetje liggend (Peter zelfs geslapen) genieten van de zee. Als we uiteindelijk in het donker terug komen op de camping hebben we geen zin meer om te koken dus besluiten we om in het restaurant te gaan eten. Daar zaten een paar zuid-afrikan uit Paarl lekker dronken te zijn en het eerste wat ze afvragen is of we wel getrouwd zijn. Verbaast over de vraag vragen waarom ze dat willen weten. Blijkt dat ze onze handen bestudeerd hadden en geen ringen gesignaleerd, dus was hun conclusie dat we in zonde leven!!!! Dat zou nou niet 1 van de eerste dingen zijn die ons zou opvallen. Het hele gesprek eindigde in het kopen van (volgens de wijnboeren hele bijzondere) brandy en een uitnodiging om bij ze langs te komen om wijn te proeven in Paarl (vlakbij Kaapstad).
De nacht was, voor de verandering een keertje lekker warm en zwoel, dus heerlijk geslapen. Maar helaas veranderde de lucht en werd het al gauw bewolkt en koud, dus snel inpakken en door naar Tofo Beach. De weg naar Imhambane is gelukkig vrij goed en om een uur of 2 zijn we in Imhambane. Eerst even internetten, boodschappen doen (al was de cola en bier te duur!!) en op de GPS naar Tofo. In Tofo blijkt dat de Mozambiqaanse regering bijna alle campingvergunningen hebben ingetrokken, dus helaas geen Bamboozi camping (vlgs iedereen de mooiste plek van Tofo). Opeens zien we een bekend gezicht, he Wayne, die we een paar keer in Botswana zijn tegengekomen. Even snel bijkletsen maar dan moeten we toch echt een slaapplekje zien te vinden. We zijn gedwongen om naar een kale, ongezellige camping te gaan met de "veelbelovende naam" Fatima. Een kale zandvlakte met weinig vlakke stukken en bijna komt Ralph met de auto vast te zitten in het zachte zand. Onder de vakkundige leiding van Peter rijdt Ralph de auto door het zand naar een beschut plekje. Nadat we even snel wat warme worstjes naar binnen hebben gewerkt gaan we op verkenning uit. Volgens iedereen is het eten bij Dino's verre weg het best dus wij met z'n vieren, uitkijkend naar een lekkere maaltijd, blijkt dat Dino's dicht is op woensdag. Dus dan maar eten bij Fatima!! Ralph wil graag krab eten maar hij wil niet gaan klooien met het vlees uit de scharen peuteren, dus vragen we of het krabvlees is en niet de hele krab. Geen probleem, maar toen het bord gebracht werd lag er alleen een heel zielig ondermaats krabbetje in z'n originele behuizing op het bord. Ralph gaat nog netjes vragen waar het vlees is als ze hem stompzinnig aankijken en zeggen dat dit het is. Teleurgesteld geeft Ralph het bord maar op de bar laten staan want zo was het echt niet te eten. Ook al het andere eten was niet echt om over naar huis te schrijven.
Teleurgesteld gaan we maar terug naar de auto's maar het was zo koud dat het ook niet lekker was om nog wat te drinken bij de auto. Dan maar naar bed toe. We liggen net lekker te slapen als het begint te waaien en te regenen.
Het weer is niet echt om te juigen maar dat is niet zo heel erg voor duiken. Ralph wil graag duiken en wij willen gaan snorkelen met de walvishaaien. Op advies van de mensen waar R&M de auto gehuurd hebben gaan we naar Diversity, een duikschool in Tofo. We maken een praatje over de mogelijkheden en voordat we goed en wel beseffen liggen Peter, Monique en ik in het zwembad om te leren duiken. Eerst moeten we een paar, typisch Amerikaanse, video's bekijken en wat theorie doen. De video's zijn zo overdreven dat Monique er eigenlijk al geen zin meer in heeft, maar we hebben A gezegd dus nu gaan we door.
We worden in wetsuits gehesen, krijgen snorkels, flippers en zuurstofflessen om en hup het ijskoude zwembad in. Uiteraard gaan Monique en Peter vrij snel in het leren ademen onder water en je masker te klaren, maar ik heb er toch wel wat meer moeite mee om m'n hoofd onder water te stoppen. Maar onder leiding van Mark en Trinity (de duikleraren) lukt het me toch om m'n angst te overwinnen en lig ik op de bodem van het zwembad allemaal kunstjes te leren. Wie had dat ooit gedacht dat ik ooit een duikcursus zou gaan doen. Een paar uur geleden had ik iedereen nog voor gek verklaard als die verklaard had dat ik dat zou gaan doen.
Na een paar uur in het koude water zijn we helemaal verkleumd en Monique is tegen onderkoeling aan. Na een tijdje onder de warme douche gestaan te hebben knappen we gelukkig weer op en gaan we op zoek naar een andere slaapplek dan Fatima. We komen bij Barry's terecht, al mogen we daar ook niet kamperen, maar een cabin is maar 5 USD per persoon en dat is gezien het weer geen slechte optie. We schuiven drie bedden tegen elkaar (twee naast elkaar en 1 bed als voeteneind voor Peter) en we slapen sinds een lange tijd weer eens in een bed ipv de tent. Het is wel een geklooi met de klamboo, maar het moet maar.
We zijn het duidelijk ontwent om in een bed te slapen want we hebben heel slecht gelegen en dus ook slecht geslapen. Wat ligt onze tent toch lekker!!! Vandaag gaan we de eerste open water duik doen. We trekken de wetsuits aan en lopen naar strand en daar zie ik een enorme speedboot en golven. De paniek slaat meteen toe, dit durf ik echt niet. Dus blijf ik huilend achter op het strand en laat de duikcursus voor wat het is. Als ik even later zie hoe ze met de speedboot het water in gaan en hoe de boot klappend op de golven gaat ben ik blij dat ik niet in de boot gestapt ben.
Monique heeft last van zeeziekte en heeft tijdens haar eerste duik op 10 meter diep, hoestend overleeft. Zodra ze boven water kwam moest ze overgeven, maar ondanks dat gaat ze toch door met de cursus. Ralph is apetrots of zijn stoere Monique. 's Middags gaat Ralph z'n eerste diep water duik doen, Peter en Monique gaan theorie doen en ik maak foto's.
We hebben het nog een nachtje geprobeerd om in een bed te slapen maar het is echt niet te doen, dus vanavond gaan we gewoon lekker in onze tent slapen. Peter moet nog wat theorie leren voor de duikcursus en hij zit om 5.30u netjes te leren. Als P&M naar de duikschool zijn blijf ik achter en ga maar aan de computer zitten. Peter komt rennend terug, er zijn humpback whales gesignaleerd, dus gewapend met de camera gaan we gauw naar strand om walvissen te spotten. We zien alleen de spray en een staart in de verte en helaas meer niet. Dan moet Peter terug naar de duikschool en ik blijf nog even op strand om naar de doop van de 7e dag adventisten te kijken.
Allemaal kleine kindertjes die helemaal ondergedompeld worden in het koude water en rillend op het strand zitten. De volwassenen zingen en sommige vrouwen raken helemaal in trance. Alsof ze bezeten zijn gaan er twee vrouwen ronddraaien en liggen rollen in het zand. Helaas is de batterij op van de camera dus kon ik maar een paar foto's maken (overigens wel met toestemming).
Peter en Monique hebben hun tweede openwaterduik gedaan. Gelukkig ging het goed met Monique haar zeeziekte alleen was het heel moeilijk om haar masker onder water af en op te zetten vanwege haar contactlenzen. Dat wordt oefenen in het zwembad !!! Peter heeft, als echte waterrat, nergens moeite mee.
Heerlijk geslapen in de tent, al moet Peter er weer vroeg uit want vandaag moeten ze theorieexamen doen. We willen nog wel even echt ontbijten maar helaas is de benzine op van de Colemanbrander dus besluiten we om maar in het restaurant te gaan eten. Ze hebben twee soorten ontbijt, een groot en klein ontbijt maar allebei met gebakken eieren. Na 10-11 maanden met engelsen, zuid-afrikanen, duitsers etc. gereisd te hebben zijn we zulke ontbijten wel gewent, maar Monique vindt het maar niks. Helaas is het zware ontbijt iets teveel geweest voor Monique want ze is zeeziek tijdens de openwaterduik waar ze ook nog eens het masker af moest doen en klaren.
Als de boot terug komt varen naar het strand, wordt de boot stilgelegd en zie ik Peter z'n wetsuit uittrekken. Wat gebeurd daar nu weer?? Zou er iets over boord gegaan zijn en gaat Peter het ophalen. Dan zie ik Peter worstelen om naar de kant te komen zwemmen. Wat blijkt nou, voor je brevet moet je 200 meter zwemmen en dat is dus van de boot naar de kant. Peter is toch geen slechte zwemmer maar de stroming was zo sterk dat het toch wel heel zwaar bleek te zijn om "even" naar de kant te zwemmen. Gelukkig blijft de boot in de buurt en Mark, de duikleraar springt er zelfs bij voor het geval dat er redding nodig is. Uitgeput komt Peter toch zwemmend aan het strand. Monique mag de 200 meter in het zwembad doen.
Onwijs cool dat Peter z'n PADI aan het halen is maar het is toch wel heel erg saai om de hele dag te wachten totdat iedereen klaar is met het duiken of duikcursus. Gelukkig moeten ze 's middags weer in het zwembad oefenen, dan kan ik in ieder geval nog fotograferen.
Vandaag moeten de twee laatste duiken gedaan worden voor het duikbrevet. Tijdens de eerste openwaterduik van de morgen, geven zowel Peter als Monique hun teva's af aan me omdat ik toch op strand blijf om ze op te wachte. Ze wisten niet dat ik afgesproken had met Ralph om op zoek te gaan naar een cadeautje voor Monique. Zeulend met twee paar slippers, ik had ze aan m'n rugzak gehangen en de slippers van Peter sleepten zowat over de grond, ga ik door het dorp "alle" winkeltjes langs. Uiteindelijk was toch het eerste en ook de dichtbijste, idee het leukst, dus die maar gekocht. Helaas komt Monique zo misselijk terug van de duik dat ze niet dezelfde dag nog de tweede duik gaat doen en omdat ze voor 1 persoon niet uitvaren moet Peter ook nog een dagje wachten totdat hij z'n diploma krijgt. Het was de bedoeling dat Peter de direct na het slagen samen met Ralph naar het Mantarif zou gaan om te duiken tussen de Mantaroggen, maar dat gaat nu helaas ook niet door en zal Ralph alleen moeten gaan.
Ondanks dat de walvishaaien afgelopen dagen niet gezien zijn gaan we toch proberen om ze te vinden en met ze te snorkelen. We zouden met z'n allen gaan maar helaas durft Monique het niet aan om vlak voor haar laaste duik een tijd in een schommelde boot te zitten met de kans op zeeziek worden. Jammer genoeg zien we geen whalesharks deze dag en was het zeker goed dat Monique niet meegegaan is want anders was ze voor niets misschien zeeziek geworden. Niet dat het tripje niet de moeite waard geweest is want we hebben heel veel dolfijnen gezien maar wat misschien nog veel belangrijker was dat ik m'n speedboot angst een beetje overwonnen heb. Niet dat het zo gemakkelijk ging, Peter en Ralph hebben gepraat als brugmans om me in de boot te krijgen maar het is ze gelukt. De bestuurder hield ook wel heel goed rekening met me en daardoor durfde ik zelfs in de boot te blijven zitten met het aan de kant komen. Joepie de poepie!!!!!
Monique had in de tussentijd een uitgebreide lunch voor ons gemaakt maar we kwamen zo laat terug dat Peter haar, rennnend in z'n wetsuit, is gaan halen bij de camping voor de laatse duik. Net op tijd komen ze terug en gaan ze het water op. Terwijl Peter en Monique de laatste loodje aan het afleggen zijn gaan Ralph en ik lekker even wandelen en een kijkje nemen bij de lokale vissers. Wat zijn de vissen die ze hier vangen mooi, oranje, blauw, met een dikke tong etc. zelfs een hele grote murene was gevangen en werd schoongemaakt. Terwijl we de vissen aan het bewonderen zijn komen er twee, heel goed engels sprekende, jongetjes naar ons toe met arm en enkelbandjes van macreme en schelpjes. Ze brengen het zo leuk dat ik besluit om een bestelling bij ze te doen. Op het strand zitten ze de kettingen te maken en als we terug moeten naar de duikschool om Peter en Monique te feliciteren hobbelen de jongetjes achter ons aan want ze zijn veel te bang dat ik niet terug kom. Op het terrein van Diversity maken ze ze bestelling af maar ik moet nog wel even meehelpen met het touwtje strak te houden.
Peter en Monique hebben hun openwaterduikbrevet gehaald, nu kan Peter morgen mee voor z'n eerste diepwaterduik (helaas geen Mantareef maar een andere locatie).
Je mag niet zomaar een diepwaterduik doen, nee eerst weer theorie en een examen en een testje. Dus zit Peter weer om 5 uur 's ochtends met z'n theorieboek op z'n schoot te leren. Dan moet hij boven en onder water hetzelfde puzzeltje maken om vast te stellen of hij dit soort duiken wel aankan (stikstofneurose). Helemaal enthousiast komen ze terug van de duik want er waren dan wel geen Manta's maar wel heel veel andere mooie vissen.
's Middags even naar Imhambane om te internetten en wat souveniers kopen. Gezellig met Monique en Ralph over de markt lopen en allerlei manden gekocht, terwijl Peter de website aan het uploaden is. Voordat we naar de voetbalwedstrijd Nederland-Duitsland gaan kijken (ja ze hebben hier ook tv) bakken we pannekoeken als avondeten zodat er een goed bodemtje is voor het drinken voor vanavond.
We zitten bij Dino voetbal te kijken en de wedstrijd wordt spannend als het 1-0 voor Duistland wordt. Ik houd het voor gezien en ga naar m'n bed toe. De rest blijft uiteraard kijken (ik heb nooit geweten dat Monique zo'n fanatieke voetballiefhebster was en zelfs alle spelers en hun achtergrond kent!!!) terwiikl ik lekker op 1 oor lig.
Om 3 uur 's nachts wordt ik wakker van gestommel en gelal. Het was zo gezellig geweest bij Dino, dat alle drie Peter, Ralph en Monique harstikke dronken waren. Peter was zelfs misselijk en is, opgekrult onder het msukietenet, in het huisje gaan slapen omdat hij bang was dat hij moest overgeven. Na de verhalen vertelt te hebben over wat er allemaal gebeurd was en dat de wedstrijd in een gelijkspel geeindigd was viel hij als een blok in slaap. Maar goed dat we morgen vertrekken en dat ze geen duik geplanned hadden.
Ze waren zo laat en zo dronken thuis gekomen 's nachts dat ik 's ochtends maar een eind over strand ben gaan lopen zodat ze hun roes uitkonden slapen. Ik zit lekker op strand, voel iets over m'n borstkast lopen en opeens wordt ik gestoken. Ik sla het weg en ik zie dat het een soort spinnetje is dat er uit ziet als een schorpioen, getver als dat maar niets engs is. Gelukkig werd het alleen een jeukerig bobbeltje en verder niets (hoop ik). Misschien komt er wel, als we terug zijn in Nederland, wel opeens allemaal spinnetjes uit m'n borsten gekropen. Dit soort bedenkingen komen omdat ik een onwijs leuk boek aan het lezen ben over Australie. DownUnder van Bill Bryson, waar hij op een onwijs grappige manier omschrijft wat hij meemaakt in Australie. Tijdens het lezen van dit boek lopen de tranen van het lachen over m'n wangen. Het is zo leuk dat je heel stompzinnig in je eentje hardop lachend aan het lezen ben.
Om 10 uur gaan we inpakken en op weg naar het volgende dorpje/strand. Eerst nog even een lamp gekocht van Mario als back-up voor de lamp die we nu hebben en dan hup op weg.
We gaan naar Pendaine toe en de route ernaar toe is minstens zo mooi als het plekje zelf. Over een zanderig weggetje, met een slakkegangetje, tussen de palmbomen en rieten hutjes door naar een onwijs mooi rif. Het uitzicht is schitterend, helaas de campsites wat minder, en het rif ligt aan het strand. Op alle campings van Mozambique kan je mensen inhuren om klusjes te doen maar hier hebben ze het helemaal netjes geregeld. Je kan een "houseboy" huren voor 37.000 meticas = 1,5 euro, en die werkt van 7 tot 17.00 u en doet alle klusjes van afwassen, auto bewaken tot aan de was en eten koken aan toe. We huren uiteraard zo'n hulpje en we krijgen Valentino.
We worden wakker met het mooiste uitzicht tot nu toe. Liggend in de tent, met een uitzicht van de opgaande zon boven het water, tussen de palmbomen doorschijnend. Wat is dat schitterend mooi. Het is vandaag springlaagtij, dus komt het rif helemaal boven het water uit bij laag water. Peter kan niet wachten om te gaan snorkelen en te gaan kijken. Eerst koffie, thee, ontbijt terwijl hij staat te trappelen om te gaan. Dan blijkt dat de duikshop, waar ze snorkels verhuren, dicht te zijn en kunnen ze geen snorkels huren. Uiteraard Peter pissig maar het is niet anders en het voordeel is dat de "mannen" nu gezellig mee gaan wandelen over het rif ipv onder water te liggen. Schitterend rif met allemaal mmoie schelpje, koraal, visjes, stenen etc. We zoeken, als echte toeristen, naar schelpjes en we controleren of er geen heremietkreefjes meer in zitten, want bewoonde schelpjes nemen we niet mee. Als wel lekker even gaan zitten komt Mario (de persoon van de lamp) naar ons toe en biedt z'n snorkelspullen aan aan Peter en Ralph. Helemaal gelukkug gaan ze toch nog het water in Jut en Jul. Volgens hun beschrijvingen is dit rif net zo mooi als wat ze tijdens het duiken in TofoBeach gezien hebben.
De was en afwas is heerlijk door Valentino gedaan dus zijn we vrij om te doen waar we zin in hebben. Als avondeten hebben we een berg crayfish gekocht voor op de bbq, zoveel garnalen en kreeft heb ik in m'n leven nog niet gegeten als dat we in Mozambique hebben gedaan. Omdat alle lampen het niet meer doen besluiten om maar op een ander plekje te gaan zitten waar we wel verlichting hebben. Daar hebben ze ook een electriciteitsaansluiting n die kunnen we dan ook goed gebruiken om de nieuwe lamp op te laden. Er is op deze camping heel veel bewaking dus laten we de lamp aan de stroom staan als we naar bed gaan
De snorkels zijn gisteren al gehuurd dus we kunnen rustig even ontbijten en dan naar het strand om te gaan snorkelen. Peter gaat controleren of one mooie nieuwe lamp al opgeladen is als hij ontdekt dat de lamp weg is. We lopen even rond om te kijken of 1 de guards misschien de lamp ergens weggezet heeft. Niets te vinden, dus gaan we naar de beheerder toe, maar die geeft eigenlijk geen sjoege, dan maar aan onze houseboy vragen of hij kan rondvragen of iemand de lamp gezien heeft. Valentino (mooie naam voor onze houseboy) spreekt alleen portugees en dat spreken wij weer niet. Met handen en voeten proberen we hem duidelijk te maken wat we willen. Gelukkig staat Mario (warvan we de lamp gekocht hebben) ook op de camping en hij is Mozambikaan en spreekt vloeiend portugees. Opeens zien we hele donkere wolken aankomen vanuit zee, dus laten we de lamp even de lamp en gaan we eerst even naar starnd voordat de bui lostbarst. Het water is vrij koud en na zo'n 45 minuten snorkelen hebben Peter en Ralph het wel gezien. In de tussentijd koopt Monique 3 schilderijen en ik een houten kistje.
We schuilen in de auto voor de eerste buien en omdat het slecht weer blijft gaan we maar naar het restaurant om te lunchen. In het restaurant keken ze alle gasten aan alsof ze nog nooit mensen gezien hadden, laat staan dat ze eraan dachten om te gaan bedienen. Na een pittige opmerking van Mario en z'n zus (in portugees) trommelen ze iemnad op die de bestellingen komt opnemen. Monique wil alleen salade met patat, maar dat is teveel gevraagd, want dat staat niet op de kaart. Omdat het geen enkel nut heeft om te proberen duidelijk te maken wat we willen, bestelt Peter gewoon nog een broodje met pataten salade en geeft de salade en patat aan Monique. He he dat begrijpen ze. Als het eten komt kijken Peter en Ralph in hun broodje en Ralph z'n steak is bevroren en Peter z'n staek is alleen een randje zeen en verder niets. Dus leveren allebei hun broodje weer in, als de broodje een tijdje later weer terug komen heeft Ralph z'n eigen (maar nu hete) steak maar met het bovenkantje van Peter z'n broodje (Peter heeft een hapje van z'n broodje genomen).
We wilden eigenlijk vanachtend weer verder reizen, maar de nachtwakers komen om 2 uur 's middags bij elkaar en we hopen dat 1 van hun iets gezien heeft. Dus na twee uur vragen naar de lamp, niets gezien. Omdat het al wat later wordt besluiten we op nog maar 1 nachtje te blijven. In de tussentijd ondekt Monique dat 1 van de bekers ook verdwenen is, er is dus echt een dief geweest. We vinden dat deze diefstallen gerapporteerd moeten worden, maar de eigenaar van de camping vindt het allemaal wel best. Pis en pisnijdig eis ik dat er wat aan gedaan wordt en niet dat het afgedaan wordt met "This is Africa man" want dan stopt het nooit. De rest van de dag hebben we regen en we eten die avond ook de leftovers van Mario onder een afdakje om droog te blijven.
's Ochtends voor dag en voor dauw staan we op om in te pakken en weg te gaan. Mario gaat voor ons uit rijden want die heeft een tweewiel aangedreven auto en die kan vast komen te staan op het weggetje naar Pendaine. Als we de laatste twee nachten willen betalen, is de eigenaar opeens heel aardig en behulpzaam en we hoeven niet voor de dagen te betalen. Hij beloofd ook om aangifte te gaan doen bij de politie. Toch wel gul van de man!!
Dan gaan we op zoek naar potten en de politie. We vinden en de potten en de politie, maar heyt aangisfte doen in een heel klein dorpje is niet echt gemakelijk omdat wij geen portugees en zij geen engels spreken. R, M en Peter vinden het allemaal teveel tijd kosten en willen zonder aangifte te doen doorrijden, ik niet ik ben zo pissig dat ik perse aangifte wil doen. Met handen en voeten weet ik ze een beetje duidelijk,te maken wat ik wil, maar toch niet duidelijk genoeg want de politie gaan een vertaler regelen. Met de vertaler erbij is het zo gepiept en kunnen we verder rijden. Ralph voorop en helaas krijgt hij een bekeuring voor het tehard rijden. 65km/uur daar waar het 60 mag zijn, al bewtijfelen we of het wel echt 65 km/uur was wat Ralph reed, maar omdat het geen zin heeft om te protesteren terwijl ze met een lasergun staan, betaalt Ralph zonder een bonnetje. Zonder bonnetje is het 500.000 metica's en met bonnetje het dubbele. Hier kan je blijkbaar je bekeuringen zwart uitbetalen (waarschijnlijk in de zakken van de poltielui).
We kopen onderweg nog twee enorme zakken, versgebrande cashewnoten voor weinig en we eten ons er bijna misselijk aan. We moeten ons inhouden want vanavond staan we bij Casa Lisa waar je erg lekker kan eten. Ralph en Peter hopen dat ze een tv hebben in het restaurant. Er is een tv maar de engelse eigenaar zit het niet zitten om voetbal op te zetten. De wedstrijd wordt even aangezet, maar zodra we aan tafel gaan (en de wedstrijd vanaf de tafel te volgen), wordt de tv weer uitgezet!! Dan gaan we maar weer eens vroeg naar bed toe.
We zijn vroeg wakker, maar blijven liggen totdat R&M wakker zijn voordat we aan het ontbijt gaan beginnen. Een uitgebreid ontbijt met als toeschouwers twee border collies, een jack russel terrier en een bek op poten (rotweiler). We gaan niet naar Maputo, maar direct door naar de grens en meteen door naar het Krugerpark. We zijn weer terug op honk!!!!