De nieuwe weg van Ayoun, Mauretanie naar Nioro, Mali houdt na de grens op. Daarom besluiten we om na ons avontuur met de douane van Mauretanie de piste richting Nioro te nemen. Dat blijkt niet veel meer te zijn dan een donkey-track, maar dat is voor ons meer dan genoeg. Hoe moeilijk kan een piste van 30 km nu eenmaal worden? Niet zo heel erg, totdat ie splitst, ophoudt of afbuigt in de verkeerde richting. Nadat we deze opties alledrie hadden gehad, komen we uit bij een rivier. Even er doorheen lopen, maar het is veel te diep. Andere plek zoeken dus. Na een kleine omweg vinden we een andere oversteekplaats, die verse bandensporen vertoont. Moet dus mogelijk zijn. Toch nog wel erg diep, dus alle voorzorgmaatregelen worden genomen. Slade gaat als eerste, met een lang sleeplint aan de achterkant bevestigd. Als ie eventueel vast komt te zitten, trekken we hem er weer achteruit uit. Dat blijkt niet nodig, want hij bereikt zonder problemen de overkant, 25 meter verderop.
Dan steken wij over. Spannend, want het is de eerste diepe wateroversteek. Een grote boeggolf over de motorkap en tegen het raam! En toen uit alle ventilatiegaten water!! Weten wij veel, dat je bij een doorwading de ventilatie dicht moet zetten!!! Didi steekt ook zonder problemen over en we komen tot de conclusie dat we alledrie de ventilatie open hadden laten staan. Dus alledrie de auto's hebben een berg water binnengekregen. Niks ernstigs aan de hand, dus we lachen erom en vervolgen de route naar Nioro. Daar doen we de douane-formaliteiten zonder problemen (duurde wel lang).
De weg Nioro - Diema is een drama. Een grote modderpoel met tientallen omleidingen omdat de weg op die plekken te slecht is. Als we weer een omleiding inrijden, blijkt het een boerenweggetje (dwars door een maisveld) te zijn. Keren dus, maar daarbij zakken we met de achterwielen weg in het maisveld! We zijn snel weer losgetrokken en vervolgen de weg. Onderweg helpen we diverse auto's uit de modder. Zelf hebben we verder weinig problemen. Na Diema buigen we af naar Didiene waar de weg veranderd in een groot wasbord met gaten. Heel vervelend om te rijden, want op een wasbord moet je hard rijden maar door de kuilen gaat dat niet. Als we om vijf uur van de weg af gaan om in de bush te overnachten blijkt dat de Mercedes een kuil teveel heeft gehad. SCHEISSE!!! Voorophanging afgebroken SCHEISSE!!! en daardoor SCHEISSE!!! met de as het oliereservoir gekraakt SCHEISSE!!!. De olie druipt er aan alle kanten uit! SCHEISSE!!! Dat wordt een avondje sleutelen SCHEISSE!!!.
Als het weer licht wordt controleren Slade en Didi hun reparatie en het olielek lijkt dicht te zijn. Nu stapvoets verder rijden tot aan Bamako, want daar kan de ophanging worden gerepareerd. We rijden door diverse kleine dorpjes waar we Fula vrouwen met mooie juwelen en tatouages zien. Malinezen zijn erg vriendelijk. Overal zwaaien de mensen en kijken ons vrolijk na. Het is overigens, in tegenstelling tot Mauretanie, overal erg schoon. Na zo'n 80 km komen we op een nieuw aangelegde asfaltweg uit, die ons met sneltreinvaart naar Bamako leidt. Daar zoeken we het hotel op van Juan, de duitser die samen met Slade z'n boot door de Sahara heeft gesleept. De gps leidt ons moeiteloos door de drukke stad en het wordt een vrolijk weerzien. We nestelen ons in de kamers en beginnen aan een weekje rust.
Bamako wordt grotendeels wat we ervan verwachten. De eerste onderhoudszaken aan de auto's, Didi's ophanging gelast, Slade's uitlaat ook maar even, veel boodschappen gedaan en gezocht naar mooie beelden (hout, brons, etc.). 's Avonds lekker uit eten en ook in het hotel worden we in de watten gelegd door Moktar. Helaas wordt Heike steeds zieker, ondanks het strenge dieet en diverse doktersbezoeken. Uiteindelijk besluit ze om naar Duitsland terug te vliegen om te herstellen, want hier lukt dat niet. Een (betaalbare) vlucht regelen blijkt moeilijker dan verwacht, dus als we de 28ste vertrekken, blijft Didi bij Heike in Bamako totdat ze kan terugvliegen.
We rijden in de vroege morgen met een bonk het pontje naar Djenne op. De oprit van modder is een ietsje te steil. Niks ernstigs, gelukkig. Djenne is prachtig, met de moskee van modder met daarvoor een grote markt. We nemen een gids om rondgeleid te worden en die neemt ons mee op diverse daken rondom de moskee. Op de markt kopen we Kola-nuts, de noot waaruit in het verre verleden de grondstoffen voor (jawel) Coca Cola werd gehaald. Deze Kola-nuts zijn later in Dogon erg handig om mee te bedanken / onderhandelen. Verder nog wat souveniers aangeschaft, die we later op de terugweg bij het pontje voor veel minder geld ook hadden kunnen kopen.....
We rijden (met weer die bonk) van het pontje af en gaan richting Mopti. In Sevare, een stadje vlak voor Mopti ontmoeten we Juan weer, bij z'n garage waar ie de trucks van z'n reisbureau bouwt / onderhoudt / stalt. Daar overnachten we ook.
We gaan met Juan en Nene, de vrouw van Juan, naar Mopti. Juan werkt aan z'n boot en wij wandelen wat door de stad. We moeten vandaag beslissen of we Na Dogon country rijdend naar Timboektoe gaan of met de boot. Volgens Juan is de piste nog niet begaanbaar en raadt ons aan met een boot te gaan. 3 dagen heen, 1 dag Timboektoe en 3 dagen terug. Na wat rondvragen blijkt de weg toch al weer open te zijn, dus we gaan het met de auto proberen. Maar eerst nog naar Dogon! In de middag zijn we weer terug in Sevare, waar Didi zich ook weer bij ons voegt. Het ritje Bamako - Sevare van 600 km heeft hem 13 uur gekost! Slechte weg en vermoeidheid zijn de oorzaak.
's Avonds bij het diner worden we de hele tijd 'lastiggevallen' door iemand die ons naar en door Dogon wil gidsen. Hij is zo volhardend, dat we geneigd zijn ja te zeggen. Het is niet goedkoop, maar het schijnt het wel waard te zijn. Dan, als de gids even niet luistert, stelt Slade voor om de route te wijzigen en eerst naar Timboektoe te gaan en dan pas naar Dogon. Goed idee, want dat scheelt 400 km heen en weer rijden! We zeggen tegen de gids dat we het plan omgooien en dat we hem niet nodig hebben. Hij druipt af.
Op weg naar Timboektoe! De piste is veel makkelijker dan verwacht. Veel zand, wat gravelstukken en een heuvelachtig landschap. Het is te ver om in 1 dag te rijden, dus we bushcampen op een mooi plekje.
We rijden het laatste stuk door het zand en komen aan bij de pont naar Timboektoe. De oversteek duurt 25 minuten en de prijs is afhankelijk van het aantal auto's. Gewoon totaalprijs gedeeld door het aantal. Wel duur als je de enige bent! Dan nog een stukje asfalt en daar wijn we dan: In TIMBOEKTOE!!!! Nu weten we het, de weg van huis naar Timboektoe is 11.263 kilometer lang. Timboektoe zelf is niet zo indrukwekkend. Afgezien van wat Touareg-souvenierverkopers en een oude bibliotheek is er voor de gemiddelde overlander niet zo veel te beleven.
Onze eerste echte lekke band! Bij het verplaatsen van de auto zijn we over een Kameeldoorn gereden. Een doorn van 5 centimeter in de wang van de band. We repareren de band zelf, maar dat kost wel de nodige moeite. T-shirts gekocht (Been there, done it, got a tshirt).
Tegen de middag verlaten we Timboektoe (Tombouctou op de Mali-kaart) en rijden we dezelfde route terug. Behalve een stukje glibberen en glijden door wat(!) regen, is alles hetzelfde als de heenweg. We bushcampen zelfs weer op dezelfde plek!
Op naar Dogon-country. Vanaf Duentza nemen we een piste die steeds lastiger wordt. We rijden als laatste auto en ondanks (of juist dankzij) dat de eerste twee auto's er moeiteloos overheen reden, zakt het rechter achterwiel plotseling tot aan de as in het zachte natte zand! Geen groot probleem, maar erg onverwachts. We rijden door verschillende dorpjes, die als inspiratie voor Anton Pieck moeten hebben gedient. Prachtig! En plots veranderd het landschap in een echt Teletubbies landschap. Groene glooiende heuvels met hier en daar wat bomen. Alleen de witte konijntjes ontbreken. Tussen wat bomen vinden we weer een mooie bushcampplek.
We vervolgen onze teletubbies-ervaring, rijden langs de lange bergketen die Dogon in een laag- en hoogland verdeeld. We zijn in het laagland en onze bestemming, Bandiagara, ligt hoog. Dus moeten we de steile klif oprijden....... Het lijkt heel eng te worden, maar de weg is van beton en afgezien van wat steile stukken heel goed te doen. Bovenaan de klif parkeren de anderen de auto's om aan een drie-daagse wandeltocht te beginnen. Wij rijden door naar Bandiagara, waar we drie dagen rust nemen op camping Toguna. Mooie camping, slecht eten.
De anderen zijn gearriveerd en erg enthousiast over hun wandel-avontuur. We moeten nu richting Burkina gaan rijden, want Heike is weer opgeknapt en wil weer terugkomen. We dalen de klif weer af richting Teli, waar we een dorpje bezoeken waar ook nog rotswoningen uit twaalfde eeuw zijn te bewonderen. Mijn god, wat waren die mensen klein! Een huisje van twee verdiepingen is niet meer dan misschien 4 kubieke meter! We gaan richting Burkina, over mooie route. Gedeeltelijk gravel, meerendeels asfalt. We bushcampen nog een keertje op Malinees grondgebied.
Op naar Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina Faso. De douane uitcheck van Mali is vlot, Ouaga (Waga, zoals ze het hier noemen) here we come!
Grens Mauretanie-Mali via Nioro (wij hebben de rechtstreekse route vanuit Midobougou (Mau) genomen maar dat ging via een vrij diep riviertje. De politie en douane in Nioro is
absoluut geen probleem.
De weg Nioro-Diema is een grote modderpoel met gaten. In regentijd is het alleen maar te doen mbv veel D-tours (soms dwars door de maisvelden). Wij hebben en bijna 2 dagen over
gedaan maar dat kwam ook omdat we veel ANWB werk verricht hebben.
20-09-2003
Diema-Didiema is een heel brede wasbordweg. Met zo'n 70 km/uur gaten en hobbels proberen te vermijden. Soms via de ventweg gereden. Deze weg heeft de moterophanging
van de Mercedes G geruineerd met als gevolg max 30 km/uur rijden.
21-09-2003
Van Didiema naar Bamako is de mooiste snelweg (160 km) die ik ooit gezien heb. Gloednieuw en bijna geen verkeer (heerlijk na zoveel modder en wasbords).
21-09-2003 t/m 27-09-2003
In Bamako hebben we bij een kennis van de ZA/Engelsen gelogeerd (voormalig hotel Maxim). (zie ook website www.popadd.com/ksv2africa). Dit is na zoveel dagen bushcamping wel eens lekker
Hier blijven we zo lang omdat onze duitse medereizigster ziek is. 22 september is Independance Day en dan is echt alles dicht.
Bamako is een drukke maar absoluut geen onveilige stad. Ook goede internetcafe's
28-09-2003
Bamako-Djenne, we rijden via Segou over de snelweg richting Mopti. Alle dorpen hebben snelheidsdrempels dus het gaat niet zo snel. In het donker rijden we het tot aan de afslag
Djenne waar je 1000 CFA toeristenbelasting pp moet betalen.
29-09-2003
Djenne, de weg naar Djenne moet je via het pondje (steile oprit vanwege gat). En dan opeens sta je op de markt. Djenne is heel mooi maar heet dus het beste is om het 's ochtends
vroeg te doen. Maandagmorgenmarkt staat beschreven als iets unieks. Het is apart maar we hebben overal dit soort markten meegemaakt (maar dan zonder veel toeristen).
Hier kan je het beste kola nuts kopen voor Dogon. We logeren in Sevare (kruising naar Mopti) bij de garage van de Bamako kennis.
30-09-2003
Mopti is maar een paar km van Sevare. Wij hebben 1 intenetcafeetje gevonden die alleen via de tel. verbinding heeft. De markt is heel groot en druk. Lekker gegeten bij Bozo-bar
aan de haven. We maken een boottrip over de Bani/Niger rivier met zicht op Bozo-dorpjes.
Terug naar Sevare waar we super gegeten hebben bij Makante (eigenaar is Duits), dit is zeker een aanrader. Het souvenierwinkel naast het restaurant heeft een verzameling sieraden die je
kan bekijken). Het internetcafe in hetzelfde rijtje kan je beter mijden.
01-10-2003
Douentza-Timboektoe is een mooie, redelijk gemakkelijk te rijden route (zand en bij regen is de weg glad). Bij N16, 11,535 W2, 51,704. wordt het zand.
We hebben 2x dezelfde bushcamp gehad op en van de weg naar Timboektoe. Super plekje (N15, 31,635 W2, 47,484)
02-10-2003
Oversteek Niger naar Timboektoe (N16, 37,978 W3, 00,387). We logeren op het terrein van Hotel Colombe (N16, 46,351, W3, 00,640) in ruil voor diner (het eten is niet lekker, maar voor
de rest is het ok).
03-10-2003
Timboektoe is zoals je mag verwachten, stoffig en heet. Eerste lekke band veroorzaakt door grote camelthorn. Bij gebrek aan garages die tubeless
kunnen plakken hebben we het zelf gedaan.
Blijkt achteraf dat we toeristenbelasting hadden moeten betalen.
04-10-2003 05-10-2003
Douenzta-Dogon, we besluiten om de scenic route naar Dogon te nemen. Het is moelijk om de route naar Koro te vinden (er ligt een bordje op de grond). Je gaat richting de bergen, dan voor de bergen
links en tussen de bergen rechts. Dan kom je bij Bamba uit. Van daaruit naar Sanga. Paar keer de weg gevraagd want je rijdt langs millet velden en vaak geen idee welk paadje je moet nemen.
Richting Sangha opeens teletubbies landschap, zonder witte konijntjes.
In het regenseizoen is het wel wat modderig en nat.
06-10-2003
Via Yendouma en Youga (Anton Pieck), Koundou blijkt achteraf zo'n beetje het mooiste te zijn) naar Ibi (N14 28,664 W3, 15,625). Bij Banani gaat er een weg omhoog naar Bondo
met een uitzicht zo mooi!!!!
Bij Sanga een gids regelen als je wilt gaan lopen. Wij gaan naar Bandiagara bij Hotel / camping Toguna staan (3 km op de weg richting Mopti).
07-10-2003 t/m 08-10-2003
Toguna heeft heel veel bomen dus schaduw. De tuin staat vol met mooie Dogon beelden, het personeel is erg aardig maar het eten is helaas matig.
9-10-2003
Kani Kombole dorpje op de klif bekeken, dan de klif naar beneden (goede weg) naar Teli. Bankass en dan naar Koro voor douane en politie formaliteiten (erg snel) om Mali uit te mogen.