We verwachtten veel files want half Europa gaat op vakantie. Tot en met Brussel gaat het in ieder geval goed. We zijn bekaf na zo'n enerverende avond en nacht, maar we moeten door om op tijd te zijn voor het aanvragen van het visum voor Mauretanie. We hadden geen idee waar het in Brussel was. Op goed geluk gaan we ergens van de hoofdweg af en vragen de weg (we hadden dan nog wel een adres). Wat een geluk dat Peter z'n frans zo goed is want anders is het wat moeilijk vragen in Brussel. Nu dat goede geluk hadden we (na de nacht ervoor hadden we wel een beetje geluk nodig), we waren vlakbij en we reden er in 1x naar toe. Nu maakten we onze borst al nat dat het wel eens langs kon gaan duren. Want als je 's ochtends vroeg komt dan kunnen ze het visum in een paar uur regelen maar nu waren we er pas om 12 uur. We werden heel vriendelijk te woord gestaan en het visum zou na 1 uur klaar zijn. Om 1 uur zijn we ons eerst visum rijker. Dit ging zo makkelijk dat we er nog een gaan proberen. Mali is het volgende land en ook dat adres vinden we heel snel (zelfs met een wegomlegging, waarbij we geen idee meer hadden waar we waren). Volgens de informatie kunnn we pas om 3 uur weer terecht maar we mogen gewoon om 2 uur naar binnen en het visum is al over een half uur klaar. De dame aan het loket was nogal onder de indruk van Peter wat waarschijnlijk wel geholpen heeft met de snelheid van afhandelen.
We hebben een beetje honger gekregen dus gaan we naar een restaurantje vlakbij. We bestellen thee en spagetti waarop de ober vraagt of het mintthee mag zijn. Uiteraard, al weet Peter nog niet wat dat inhoudt. De ober is helemaal blij dat we mintthee willen en begint een praatje met Peter, wat uiteraard op Afrika uitkomt. De ober blijkt een Marokkaan van geboorte en vindt het zo leuk dat we een paar weken naar Marokko gaan dat we een fles Ricard (Pastice of zo) met 2 glazen meekrijgen voor onderweg.
Het begin is goed, 2 visa en een fles drank als cadeau. Als dit een voorbode is dan wordt het een heel bijzonder jaar vol met vriendelijke mensen.
Net buiten Brussel zijn we zo moe dat we van de snelweg afgaan op zoek naar een plekje om even uit te rusten. We rijden naar een bos waar we een hek zien met een bord 'verboden te betreden', vol met kogelgaten. Het zag er zeer verlaten uit en we zetten de auto zo dat je de stoelen niet kan zien vanaf de weg. We doen een heerlijk tukkie in de schaduw, toen er een auto achter ons kwam staan. Oh jee, maar nee hoor de man is super vriendelijk en nodigt ons uit om in het prive bos iets te drinken en als we willen mogen we daar ook blijven kamperen. We drinken de Ricard samen met de boswachter en later ook nog met de eigenaar van het bos. We worden uitgenodigd voor een boswandeling en we zien onze eerste dieren: fazanten, hertjes, hazen en konijnen.
Onze eerste nacht is in een prive bos. We slapen super en worden vroeg wakker met zingen van de vogels. We zijn net de spullen aan het herinpakken (het was er de vorige dag zo ingesmeten) toen de boswachter eraan kwam in de auto met op z'n schoot een blind poedeltje en in z'n hand een zak croissants (gewone en chocolade). Toen kreeg Peter een schitterend "wild/Rambo mes" omdat we volgens hem niet genoeg gewapend zijn voor Afrika. En alsof het nog niet genoeg was kregen we ook nog een vlijmscherpe machete met slijpsteen om de messen scherp te houden. We stonden perplex. Wat een gastvrijheid, vriendelijkheid en gulheid. Belgie kon en kan nu helemaal niet meer kapot. Even later kwam ook nog z'n vrouw even gedag zeggen.We zijn uitgenodigd om een keer langs te komen als we terug van de afrikareis zijn. Nu dat doen we zeer zeker. Na al deze gastvrijheid rijden we verder en om 10 uur verlaten we Belgie.